Όταν έπλασε ο θεός την Οικουμένη, τον Πειραιά, τα Χανιά, το Παγκράτι, την πλατεία Εξαρχείων και τόσους άλλους τόπους, θεώρησε πως καλό θα ήταν να μην τον πιάσει στην πένα του ο σατυρικός ποιητής Ανδρέας Λασκαράτος, οπότε και σκέφτηκε σωστό και πρέπον να εξηγήσει στον Αδάμ κάποια βασικά της λίμπιντο, γιατί, ως γνωστόν, δεν ήτο ακόμη διαθέσιμον στην λιανική το Κάμα Σούτρα (δεν είχε καν γραφτεί προσέτι) και το σεξ ευρίσκετο εισέτι κυριολεκτικώς στα σπάργανα. 

Ο Αδάμ, όμως, ούτε μισή λέξη δεν ήθελε ν’ ακούσει απ’ αυτόν. Γινόταν έξαλλος και μόνο που άκουγε τη φωνή του. Δεν του συγχωρούσε με τίποτα το κλεμμένο εκείνο παζλ από το πλευρό του.  Όχι μόνο γιατί δεν ρωτήθηκε καν, αλλά και διότι δεν άντεχε αυτή την ατέρμονη κρεβατομουρμούρα της Εύας. Και τη μανία της να τρώει μήλα στο κρεβάτι.