Ο Ζακού!

Θέα ή θεά: Αυτό που βλέπει κανείς και μαγεύεται, το ερωτεύεται. Η σταδιακή μεταμόρφωση του φεγγαριού, ας πούμε∙ όλος αυτός ο κύκλος της σελήνης από μέρα σε μέρα, στο νυχτερινό ουρανό ήταν η πρώτη θέα που μάγεψε με συγκλονιστικό και καθοριστικό τρόπο την ανθρώπινη (ή ετέρου έμβιου) ψυχή, τόσο που, λίαν συντόμως την λάτρεψε σαν θεά. Οπότε και η λέξη θέα έγινε ταυτόσημη με τις πανάρχαιες λέξεις θεά και θέαινα (= θεά).

Ο (απελθόν στους… εφτά ουρανούς) σκύλος μου, ο Ζακού, ως ήτο απολύτως φυσικό, δεν έδινε δεκάρα τσακιστή για της όποιες ετυμολογίες και ερμηνείες των λέξεων, ήξερε όμως φαρσί τη σημασία της λέξης θέα. Στεκόταν δε έκθαμβος όταν η γειτόνισσά μας, η Μαρούσκα Τεράσκοβα, έσκυβε για να δέσει το κορδονάκι από την κόκκινη γόβα της, την χάζευε με γουρλωμένα μάτια έτοιμα να… εκτοξευθούν, λάτρευε τη θέα της, την είχε για θεά του. Ίσως και να προσευχόταν, κιόλας, σ’ αυτήν, αλλά δεν το είδα ποτέ με τα ίδια μου τα μάτια, ψέματα δεν θέλω να σας πω. Δεν παίρνω όρκο!

Βλέπε ιστορία πρώτη εδώ.

Και ιστορία τρίτη σ΄αυτό το σημείο ακριβώς.