Καλόγερος ή καλόγηρος να...ούμε!

κόμικς πράγματα κατά μίαν άλλη έννοια...

Καλόγερος ή καλόγηρος! Λαϊκιστί ο διοθήνας. 

Απόστημα μέσα σε ιδρωτοποιό θυλάκιο, το οποίο καταλήγει σε εξογκωμένο κοκκινωπό και οδυνηρό οίδημα στο δέρμα και εμφανίζεται, από το πουθενά, στο κούτελό μας (αλλά κι αλλού στο σώμα μας), ως εφοριακός σε ξενυχτάδικο εν τω μέσω της νυχτός.  

Ένα βρωμερό, κακό σπυρί κοντολογίς. 

«Γιατί καλόγηρος και όχι μητροπολίτης»; θα αναρωτηθείτε τινές εξ υμών και δικαίως.

Λόγω οικειότητας, μάλλον!
Ο πρώτος (ο καλόγηρος) είναι πιο… οικείος, πιο κοντά στο λαό, απ' ότι ο δεύτερος. 

Γι’ αυτό, προφανώς, τον διάλεξε ο (άγνωστος σε μας) νονός της λέξης καλόγηρος (στην ειρωνική της εκδοχή). 

Πως του ήρθε η έμπνευση; Υποθέτω πως είχε πικράν πείρα από κάποιους θεομπαίχτες καλόγερους τσιμπούρια και δεινούς τρακατζήδες(όπως ένας ονόματι Ιλαρίων από τη Μονεμβασιά, λόγου χάρτη), όταν βάφτισε καλόγηρο το ελεηνό αυτό σπυρί που του θρονιάστηκε κατακούτελα.  

Η μεταφορά τούτη θεωρήθηκε απολύτως επιτυχημένη από τους συγχωριανούς του οι οποίοι, αφού χασκογέλασαν δεόντως εκεί στον καφενέ, υιοθέτησαν ευθύς αμέσως τη λέξη, η οποία, με το πέρασμα των χρόνων, διαδόθηκε παντού, κι έτσι πέρασε και στις σελίδες των λεξικών.