Οι χοντρέλες
γυναίκες του Namio Harukawa και του Robert Crumb
Embedded Files
διάβασε κι αυτό: Amorabilia
και η βαρύτητα που έγινε τέχνη
και η βαρύτητα που έγινε τέχνη
(... ελαφριά τη καρδία)!
(... ελαφριά τη καρδία)!
Πάντα μου άρεσαν οι γυναίκες — σε όλα τους τα σχέδια, τα σχήματα και τα μεγέθη.
Από μικρό παιδί!
Ακόμα και τώρα που είμαι —ας μην κρυβόμαστε— μπιτ κωλόγερος, εξακολουθώ να αναστατώνομαι όταν περνάει δίπλα μου μια (πραγματικά) όμορφη γυναίκα.
Με διατρέχει κάτι σαν ρίγος (και δέος), σαν τικ-τακ ωρολογιακή βόμβα εποχής Χίτσκοκ, λίγο πριν εκραγεί.
Αναμφισβήτητα, είναι (οι άξιες ενδιαφέροντος γυναίκες) η μεγαλύτερη ανακάλυψη από καταβολής κόσμου μας (μετά, φυσικά, από το παγωτό σοκολάτα-πορτοκάλι και σοκολάτα-φυστίκι).
Αν εξάψουν έντονα το ενδιαφέρον μου, νιώθω πως τις κοιτάζω όπως ο παλαιοντολόγος ζουμάρει με το βλέμμα του έναν τέλεια διατηρημένο αμμωνίτη: με επιστημονικό ενδιαφέρον — αλλά και με μια διάθεση που αντιβαίνει τις αντινοσταλγικές μου προδιαγραφές.
Μου αρέσουν και οι χοντρές — όχι όλες, κάποιες.
Γεμίζουν το κρεβάτι, το ξεχειλίζουν! 'Εχουν δε και μεγάλη αγκαλιά· είναι οι καλύτερες θερμοφόρες του χειμώνα (άρα και οικονομικές ως εστίες θερμάνσεως).
Είναι γυναίκες που δεν τις κουνάς εύκολα· εκείνες σε κουνάνε, σαν τη βάρκα στο λιμάνι.
Ναι, ως ενήλικας, πάντα πίστευα ότι κάπου εκεί, ανάμεσα στα παχάκια και τις "δίπλες" (πτυχώσεις της επιδερμίδας τους), κρύβεται μια αλήθεια για τον έρωτα — μια αλήθεια που οι αδύνατες (με το νεκρουλί ωχρό κίτρινο πρόσωπο) του Instagram δεν θα μάθουν ποτέ των ποτών.
Κάπως έτσι βρέθηκα να συνταιριάζω τον Namio Harukawa με τον Robert Crumb.
Αν έπρεπε, πάντως, να επιλέξω ανάμεσα στις big-legged women του Crumb και στις θεόχοντρες γυναίκες του Harukawa, δεν θα δυσκολευόμουν καθόλου, θα διάλεγα τις Κραμπινές — κάποιες από αυτές είναι αξιοφαντασίωτες, ποθητές προσομοιώσεις.
Τα ερωτικά φετίχ του Ιάπωνα με ξεπερνούν· δεν με αφορούν, δεν είναι καθόλου του γούστου μου.
Αν όμως μπορούσα να ζωντανέψω —με το... μαγικό ραβδί μου— μία από τις μπουμπούδες με τον τουρλωτό κώλο του Ρόμπερτ ή την πανέμορφη, πληθωρική Μεξικάνα που απαθανάτισε ο Antonio Reynoso το 1960 (όταν εγώ ήμουν εννιά χρονών), δεν θα το σκεφτόμουν ούτε μισό δευτερόλεπτο.
Θα πήγαινα κωλοτουμπηδόν (με χέρια και με πόδια) για τσάι με τη Μεξικάνα Μαντόνα του Αντώνιο.
Και θα ευχαριστούσα από καρδιάς τον καλό Θεό του έρωτα για την τύχη που μου επεφύλαξε.
Θα του άναβα και λαμπάδα ίσαμε το μπόι μου!
Αμέ!
Namio Harukawa: Στο μετρό του Τόκιο ένα πρωί Δευτέρας...
... σε παρακείμενο καφέ-μπαρ! Namio Harukawa φυσικά.
... με τις πυτζάμες ακόμα και... πρωινό στο όρθιο! Με το μολύβι του Namio Harukawa.
Μαλακές, πληθωρικές, επιβλητικές· γυναίκες που δεν χωρούσαν ούτε στα χαρτιά ούτε στις προκαταλήψεις μας.
Ο Harukawa δεν ζωγράφιζε απλώς «χοντρές γυναίκες» — έφτιαχνε ολόκληρα σύμπαντα όπου η βαρύτητα είχε άλλη σημασία.
Εκεί όπου ο άντρας δεν κοιτάζει από πάνω, αλλά από κάτω —και μάλιστα με βαθιά λατρεία και ευγνωμοσύνη.
Στα έργα του, τα γυμνά σώματα έχουν μεταφυσική εξουσία·
οι καμπύλες γίνονται τόποι λατρείας·
το βλέμμα του άντρα μετατρέπεται σε ταπεινό προσκύνημα.
... δεν ξέρω γιατί ακριβώς, αλλά κοιτάζοντας αυτό το δισέλιδο θυμήθηκα ένα διήγημα του Μάριου Χάκκα, το ΜΠΙΝΤΕ :"[...] Με τέτοιες σκέψεις τράβηξα το καζανάκι και μετά πήγα στο παράθυρο ν' αναπνεύσω λιγάκι, ν' ακούσω τον ήχο της πόλης. Από παντού ερχόταν ένας παράξενος θόρυβος. Δεν ήταν ο γνωστός θόρυβος απ' τ' αυτοκίνητα. Άλλου είδους αυτός: Ένα επίμονο πλατς-πλατς σκέπαζε κάθε άλλη βοή. Έστησα το αυτί και κατάλαβα. Όλο το λεκανοπέδιο της Αττικής είχε μεταβληθεί σ' ένα απέραντο μπιντέ κι είχαμε καθίσει όλοι επάνω και πλενόμασταν, πλενόμασταν, πλενόμασταν [...]".
[πηγή: Μάριος Χάκκας, Άπαντα, Κέδρος, Αθήνα 1978, σ. 263]
Ναμίο Χαρουκάουα: είναι το ψευδώνυμο Ιάπωνα καλλιτέχνη φετίχ, ο οποίος είναι περισσότερο γνωστός για τα έργα του που απεικονίζουν τη γυναικεία σεξιστική κυριαρχία. Συνηθισμένα θέματα και μοτίβα της τέχνης του περιλαμβάνουν ερωτική ασφυξία, facesitting, αισθησιακές γυναίκες και ασεξουαλικούς άνδρες που χρησιμοποιούνται ως ανθρώπινα έπιπλα και σκεύη ηδονής. Προσφιλής του θεματογραφία η απεικόνιση υπερ-υπέρβαρων νεαρών γυναικών που κυριαρχούν και ταπεινώνουν μικρόσωμους άνδρες. Γεννήθηκε το 1947, στην Οσάκα. Και πέθανε στο Τόκιο, 73 χρόνια αργότερα. Το έργο του έχει εκτεθεί διεθνώς και έχει λάβει επαίνους από τους κριτικούς, από τον Oniroku Dan μέχρι τη Madonna, και έχει βρει νέα σύγχρονη σημασία στα κοινωνικά δίκτυα, κυρίως από φεμινίστριες και ΛΟΑΤΚΙ άτομα.
Αρκούσε μόνο το όνομά του στο εξώφυλλο για να γίνει ένα βιβλίο του ανάρπαστο.
Μια οριεντάλ και μια... Γερμανίδα μαθήτρια του Robert Crumb.
Άλλο ένα βιβλίο με σκίτσα του Namio Harukawa πολλά υποσχόμενο. Προσέξτε το ντάμπλιγιου "W" στους τίτλους του βιβλίου.
Φοβερό κεφαλοκλείδωμα, φοβερή φαντασίωση. Και με θέα (πάνω κάτω). Και με το κόκκινο τακούνι της μπουτούς να πατάει για τα καλά την παλάμη του μαζόχα μπανιστιρτζή Ιάπωνα νεαρού κυρίου.
Και πάλι Robert Crumb. Από το... προϊστορικό εκείνο 1964. Με μια κοκκινομάλλα χοντρή, πύλη... από άλλη διάσταση.
Και μια σπάνια (πια) έκδοση του Namio Harukawa, του 1980. Συλλεκτική. Την πέτυχα σε μια διαδικτυακή δημοπρασία, εκεί γύρω στα 250 δολάρια, αλλά δεν... κρατούσα ψιλά πάνω μου...
facesitting [φέισίτινγκ]· ουσ. ουδ. άκλ. (αγγλ. face «πρόσωπο» + sitting «κάθισμα»).
— Σεξουαλική πράξη κατά την οποία ένα άτομο κάθεται πάνω στο πρόσωπο του/της ερωτικού του συντρόφου, συνήθως για στοματική επαφή.
Μεταφ. (σπάν.) ένδειξη επιβολής ή κυριαρχίας στο πλαίσιο ερωτικού παιγνίου.
...και ο λόγος που θα άναβα, στο θεό του έρωτα, λαμπάδα ίσαμε το μπόι μου. Ή η ... γη της επαγγελίας! Μια Μεξικάνα θεά!
φωτό: The fat woman, 1960, του Antonio Reynoso (1919-1996).
Ρόμπερτ Κραμπ και δυο νεαρές κυρίες που κάνουν σέλφι στο μπάνιο τους...
... και τα λοιπά και τα λοιπά!
... και THE END για σήμερα! Μερσί μποκού! Και εις άλλα με υγείαν!
Page updated
Google Sites
Report abuse