ο Tεν-Tεν
στο σούπερ μάρκετ

Ήταν φθινόπωρο του 1970. Απόγευμα, λίγο πριν από το σούρουπο. Εγώ και η Στέλλα (η μεγάλη μου αγάπη τότε). Κατηφορίζαμε τη λεωφόρο Αλεξάνδρας όταν, εκεί στο ύψος της Ιπποκράτους, άρχισε να βρέχει καταιγιστικά. Τρέξαμε να… σωθούμε κι έτσι βρεθήκαμε στα έγκατα του σουπερ μαρκετ Prisunic Μαρινόπουλος (κάπου εκεί στη Γρανάδα). 

Παρασταίνοντας (μάλλον αδέξια) ότι ψωνίζουμε βρεθήκαμε στα απόμακρα ράφια του μαγαζιού, κι ενώ ανταλλάσσαμε (με τη Στέλλα) ένα γρήγορο (σιροπιαστό) φιλί διαρκείας, το μάτι μου έπεσε στο ράφι εκείνο με τα βιβλία, όπου κι ένα «εικονογραφημένο» με τη φάτσα του "Τεν Τεν". Το πλησίασα, έσκυψα να το πιάσω και το χάζεψα. Ήταν το «Το μαύρο φορτίο» του Herge, στα ελληνικά. Άρχισα να το ξεφυλλίζω. Η καρδιά μου πήγε να σπάσει από το καρδιοχτύπι. Απίστευτο σχέδιο, εξαιρετικά τυπογραφικά μελάνια, χαρτί πορώδες (όχι ιλουστρασιόν), ιστορία πολλά υποσχόμενη. Αυτή ήταν η πρώτη μου ολοκληρωμένη εμπειρία με τον Τεν Τεν (τον ήξερα ως «ήρωα», αλλά αποσπασματικά, τον διάβαζα στο περιοδικό ΠΡΩΤΟ, όταν ήμουν δεκατριών χρονών κι αργότερα, πάλι, από κάτι δημοσιεύματα σε συνέχειες, σε κάποιο παιδικό περιοδικό των εκδόσεων Χάρη Πάτση).

Δείτε και τούτα εδώ,ορισμένα έχουν ένα κάποιο ενδιαφέρον. 

Ο ΤΕΝ ΤΕΝ σαπιοκοιλιάς, ο ΤΕΝ ΤΕΝ παππούδι. Δύο εικαστικές εκδοχές του ΤΕΝ ΤΕΝ καθόλου αδιάφορες. Άλλωστε, ο χρόνος περνά για όλους, όχι μόνο για μας.