Αλλά, ας πάρουμε καλύτερα τα πράγματα από την αρχή.

Άνοιξη του 1994. Αρχές Απριλίου, μάλλον. Στον Πειραιά.

Απόγευμα προς βράδυ.

Ανηφορίζω τη Σωτήρος*, με κατεύθυνση το λιμάνι.

Εκεί, λοιπόν, που περπατάω αμέριμνος, πετάγεται από τη γωνία (Αλκιβιάδου;) ένας φουριόζος τύπος Μπάστερ Κίτον στυλ, με ένα ντοσιέ υπομάλης, έρχεται και πέφτει πάνω μου, λες και με είχε βάλει σημάδι. Του φεύγει το ντοσιέ από τα χέρια, πέφτει στο πεζοδρόμιο, ανοίγει, κι από μέσα του ξεχύνονται χαρτιά Α4 με διάφορες καρτούν φιγούρες. Μια πανδαισία σκίτσων.

-Με συγχωρείτε, μου κάνει αμήχανα, ήμουν αφηρημένος, κάτι σκεφτόμουν...

-Μπα, δεν πειράζει, του είπα, δεν έπαθα και τίποτα. Θα επιζήσω. Κι έσκυψα πάνω από το ντοσιέ και τον βοήθησα να περιμαζέψει τα σκόρπια σκίτσα του.

-Σκιτσογράφος;

-Ε, ας πούμε ναι, μου απάντησε.

Με κείνο και με τ΄άλλο, βρεθήκαμε να πίνουμε καφέ και να συζητάμε σαν να γνωριζόμαστε από καιρό.

Μέσα στο μήνα αρχίσαμε να δουλεύουμε μαζί.

Πότε απογεύματα. Και πότε βράδια.

Ώρες και ώρες.

Καταλήξαμε στους ΡΙΓΑΔΕΣ.

Γιατί ΡΙΓΑΔΕΣ; Ε, γιατί φορούσαν τις ριγέ στολές της φυλακής. Αλλά και γιατί θύμιζε ηχητικά τους ΡΗΓΑΔΕΣ**, τους νεολαίους του ΚΚΕσωτερικού (για το προβοκατόρικο του πράγματος, προφανώς).

Περνούσαμε καλά, καλά καλά. Γελούσαμε, μιλούσαμε, σχεδιάζαμε, στρίβαμε και τα "τσιγάρα" μας, ντουμανιάζαμε, κυλούσαν τα πράγματα. Όλα έμοιαζαν τέλεια.Είμαστε οι δυο φίλοι που τρώνε το σταφύλι.

Χα!

Μέχρι που μας τελείωσε όλο αυτό. Μεμιάς! Ακαριαία!

Το βράδυ, 2 ή 3 Μαίου του 1995.

Ο Δημήτρης, με τη μηχανή του, επιστρέφοντας σπίτι του, στα Καμίνια, στην οδό Ομ. Σκυλίτση, στον Πειραιά, χτυπάει σε μια κολώνα. Και πάει, αυτό ήταν. Την επόμενη μέρα "έφυγε" για πάντα (λένε πως αν φορούσε κράνος θα ζούσε, το θέμα, όμως, είναι ότι δεν φορούσε).

"Μετά που έφυγε τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο", όπως αναθυμάται και η Κατερίνα (η κοπέλα του). 

Κόλαση εντός σχεδίου πόλεως!

Και, μεταξύ των άλλων, έμεινα και με τους ΡΙΓΑΔΕΣ αμανάτι.

Όλο και έψαχνα να βρω κάπου να τους δημοσιεύσω, να μην πάει χαμένος κι ο κόπος μας. Αλλά, δεν άρεσαν και τόσο, τους σύγκριναν με τους ΙΣΟΒΙΤΕΣ του Αρκά, σαν να ήσαν απομιμήσεις, ας πούμε.

Κι έτσι έμειναν για καιρό στα αζήτητα.

Μέχρι που μου ΄ρθε η ιδέα για τα κόμικς DossieRossi.

Και ούτως πως διασώθηκαν μερικές από τις ιστορίες τους.

Απ' ολότελα... 

υ.γ.: Βλέπε και ΒΖΖΖΝ! Ο Γατομυγάκος... και ΡΙΤΑ, ΡΙΤΑΚΙ. 

*Κάτι σαν την Ερμού του Πειραιά (στο περίπου, στο πιο "βλάχικο"). Τελευταία, η αλήθεια, έχει ανέβει επίπεδο, συναντάς πια στη Σωτήρος και άξιους λόγου μουσικούς δρόμου.

** ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος (Ελληνική Κομμουνιστική Νεολαία Ρήγας Φεραίος). "Ιδρύθηκε στις 17 Δεκεμβρίου του 1967", όπως διαβάζουμε στη Βίκη, ως "Πανελλήνια Αντιδικτατορική Οργάνωση Σπουδαστών (ΠΑΟΣ) "Ρήγας Φεραίος", κυρίως από πρώην μέλη της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη". Αυτοαποκαλούνταν ΡΗΓΑΔΕΣ.