Μοιάζουν να είναι, αλλά όχι! Δεν είναι!

Φέρνουν αρκετά σ΄αυτό το χαρακτηριστικό, ιδιάζον, λαϊκότροπο σκίτσο του σπουδαίου Αϊβαλιώτη αγιογράφου (και συγγραφέα) Φώτη Κόντογλου. Είναι,όμως,κόμικς εικόνες που σκιτσαρίστηκαν στα 1975, όταν ο "κυρ Φώτης" είχε ήδη φύγει από τα παρόντα προς τα μέλλοντα από δεκαετίας (πέθανε το έτος 1965). Άρα άλλος είναι ο "δράστης".

Ο λόγος για τα σκίτσα σ΄εκείνο το graphic novel Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ του μοναχού Ιωάννου Βράνου, που έμελλε να αποδειχθεί μια πλήρης εκδοτική αποτυχία για τις εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη" που το χρηματοδότησαν. Ένα από τα πουλέν μου, ωστόσο, στο βιβλίο ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΟΜΙΚΣ/ΑΠΟ ΤΑ "ΚΟΜΙΚΣ" ΤΗΣ ΦΑΙΣΤΟΥ ΣΤΟΝ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΟ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ ΤΟΥ ΣΠΑΘΑΡΗ (ΚΙ ΕΝΤΕΥΘΕΝ).

Ποιος ο άγιος Αντώνιος; Καλή η ερώτηση. Ο άγιος Αντώνιος ήταν ένας εμμονικός ερημίτης ασκητής τίγκα στην παραξενιά και την αγαμία που έβλεπε παντού οράματα (γυναίκες πειρασμούς, παμπόνειρα διαβολάκια παντός διαμετρήματος, θεούς δαίμονες και κάθε τρεις και τόσο το πνεύμα της πορνείας). Έζησε 1700 χρόνια πίσω από μας και ήταν Αιγύπτιος. Αν και γόνος πλούσιας οικογένειας δεν πήγε ποτέ σε κανένα σχολείο, έμεινε αγράμματος,"γιατί ήθελε το μυαλό του να μείνει αδέσμευτο".

Και ποιος ο Ιωάννης Βράνος; Ένας 37χρονος αγιορείτης καλόγερος που ονειρευόταν να αποδώσει σε κόμικς των βίους των σημαντικότερων αγίων της Ορθοδοξίας. Πρόλαβε να κάνει graphic novel μόνο τον βίο του Αγίου Αντωνίου (ο εκδότης του όταν είδε τις πωλήσεις 6μήνου κάθισε και σκέφτηκε πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να μάθει καμιά τέχνη, υδραυλικός, ας πούμε ή να μπαρκάρει στα καράβια). Αγιογράφος στο εργόχειρο, για τα προς το ζην. Φανατικός χριστιανός, ζηλωτής κανονικός, ήθελε να μας προσηλυτίσει όλους στο δόγμα που πίστευε, ευτυχώς δεν τα κατάφερε. Μαθητής του Κόντογλου. Αγαπημένος του.

Με τον Βράνο γνωριστήκαμε από κοντά,εκεί μεταξύ 1995 και 1997, όταν ακόμα έστηνα το ΑΘΩΝΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ και πηγαινοερχόμουν στον Άθωνα για τα απαραίτητα, επιτόπια ρεπορτάζ. Ήταν πια ένας άλλος Ιωάννης Βράνος, καμία σχέση μ' αυτόν που σκιτσάριζε δαίμονες και πειρασμούς στα κόμικς καρεδάκια του Αγίου Αντωνίου. Είχε ήδη ξεκαλογερέψει, κυκλοφορούσε με πολιτικά (σορτσάκι και χαβανέζικο πουκάμισο).

Έμενε στο Φίλυρο, μια δασωμένη με βαλανιδιές κωμόπολη (βόρεια της Θεσσαλονίκης), κάπου δέκα χιλιόμετρα από το Café De Facto, στην Παύλου Μελά. Και είχε γυναίκα και παιδιά, οικογένεια. Κι ένα μαύρο σκύλο.

-Πως κι έτσι; τον ρώτησα.

-Ερωτεύτηκα, μου απάντησε χαμογελώντας συνάμα.

-Υπέκυψες, όμως, στον μεγαλύτερο πειρασμό του Αγίου Αντωνίου...

-Ε, τι να κάνω κι εγώ, υπέκυψα. Την έχεις δει τη κυρά μου, είναι όμορφη σαν άγγελος, μου είπε και το βλέμμα του πήρε κάτι από ουράνιο φως της Θεσσαλονίκης.