Ο Λεύκιος Βαλέριος τάδε έφη...

Ο Κλαύδιος Γαληνός από την Πέργαμο, ο δεύτερος σπουδαιότερος Έλληνας ιατρός της Αρχαιότητας1, ήταν ο πρώτος που επεσήμανε πως η ανθρώπινη σάρκα έχει γεύση πολύ όμοια με του χοίρου, διαβεβαιώνοντάς μας, μάλιστα, ότι «γνωρίζει πολλούς εστιάτορες και χασάπηδες που τους έπιασαν να πουλάνε ανθρώπινο κρέας για χοιρινό, χωρίς οι καταναλωτές να καταλάβουν τη διαφορά». 

Ο δε Λεύκιος Βαλέριος Ερσιανός, επιφανής ιδιωτικός ντετέκτιβ στα χρόνια του Μάρκου Αυρηλίου, μας διαβεβαιώνει πως, χάρις σ΄αυτήν την γευστική ομοιότητα μας με το κρέας του χοίρου, ο κόσμος του εγκλήματος (Νίντζα Ρωμαίοι και άλλοι πληρωμένοι δολοφόνοι), όχι μόνο λυτρώθηκε από την αγωνία τού τι θα απογίνει το τεκμήριο πτώμα, αλλά εξασφάλιζε κι ένα επιπλέον εισόδημα, πουλώντας τούς ατυχείς δολοφονημένους με τη λίβρα2 στις ποπίνες3. Σαν έξτρα… χριστουγεννιάτικο  μπόνους, ας πούμε.

1.Μετά τον Ιπποκράτη.

2.Μονάδα βάρους των Ρωμαίων. Ισοδυναμεί με 0,276 του κιλού.

3.popina:Ταβέρνα (taberna) και με πόρνες στο μενού της, αλλά και ιδιαίτερα δωμάτια με κρεβάτια (για την… χώνεψη).

Βλέπε ιστορία πρώτη εδώ.

Και ιστορία δεύτερη σ΄αυτό το σημείο ακριβώς.