Γράμμα του Ηλία Πετρόπουλου στην Πράσινη Γάτα

Και η τιμή του παππού!

Με τον Ηλία δεν γνωριστήκαμε ποτέ από κοντά. Δεν έτυχε.

Όταν εγώ ήμουν στο Παρίσι, αυτός ήταν στη Θεσσαλονίκη. Κι όταν έφυγε για το Παρίσι, εγώ ζούσα στη Βεΐκου, στο Κουκάκι. Τηλεφωνικά μόνο μιλήσαμε, πεντ' έξι φορές. Και κάτι γράμματα (επιστολές)* που ανταλλάξαμε.

Ήταν δυο χρόνια μεγαλύτερος από τον πατέρα μου (γεννηθείς το 1928 αυτός, το '30 ο πατήρ).

Το 1981 ο Πετρόπουλος ήταν 53 χρονών κι εγώ 30.

Φτασμένος αυτός, εγώ στο ψάξιμο ακόμα. Και στο τρέξιμο για τον επιούσιο.

Μου άρεσε η δουλειά του, η ιδέα να δημοσιεύσω κάτι δικό του στην ΠΡΑΣΙΝΗ ΓΑΤΑ, να έχει μια τακτική συνεργασία στις σελίδες της με ιντριγκάριζε από καιρό, αλλά άργησα, χασομέρησα... 

Και, στο μεταξύ, η ΓΑΤΑ μας... τελείωσε!

Και πάμε παρακάτω, να εξηγήσουμε και τον δευτερεύοντα τίτλο του άρθρου μας:

Όσο για την ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ, που αναφέρεται, στην επιστολή του, ο Ηλίας Πετρόπουλος (βλέπε πρώτη εικόνα), ό,τι και να σας πω, το ένα δέκατο θα καταλάβετε (κι αν). Είσαστε ψηφιακής λογικής, δεν πιάνουν και πολλά τα χέρια σας. Τυπικοί wimps τύποι. Mollycoddles! 

Αυτό το γκραβουροκομικσοκολάζ όπως το βαφτίσαμε με τον Χαραλάμπους ήταν διαβολεμένα χειροποίητο, ώρες και ώρες πέρασαν για φωτογραφήσεις κοντακτ, εκτυπώσεις σε φωτογραφικό χαρτί και διαφάνειες, κοψίματα με το ψαλίδι και το κοπίδι, κολλήματα με στικ UHU, νέα κοψίματα και κολλήματα, μια τρέλα σκέτη. Και το αποτέλεσμα πάνω από τέλειο (χάρη στην σχολαστικότητα κυρίως του Έκτορα). Σας το παραθέτω.

Α! Και κάτι ακόμα. Αυτό το γκραβουροκομικσοκολάζ έγινε με εικόνες από γκραβούρες εντελώς άσχετες μεταξύ τους. Κι όμως, προσέξτε πως δέσαν! Σαν... φωτογραφίες γάμου (από τον ίδιο γάμο). Η ψηφιακή τους απόδοση, δυστυχώς, δεν αποδίδει την παρά μόνο κατά ένα 35 με 40% της τυπωμένης τους μορφής.

Αυτά!

Και εις άλλα με υγείαν! 

*Κάτι σαν email, αλλά "κάπως" πιο χρονοβόρα. Ένα γράμμα για να πάει από τη Βεϊκου στο Παρίσι μπορεί να έκανε και 4 ημέρες. Αν, μάλιστα, έπεφτε και σε απεργία των ΕΛ.ΤΑ. μπορεί να έκανε και μήνα.