Ο Carl Barks ήταν σεξιστής; 

Η αλήθεια ότι δεν του φαινότανε. Τόσο ευγενικούλης, τόσο ... ατσαλάκωτος!

Και μ΄ένα γέλιο πάντα στο στόμα.

Αλλά από τα... σιγανά ποταμάκια να φοβάσαι κοκόνα μου, όπως έλεγε και η γιαγιά Πλατή, στην αδελφή μου τη Μαίρη.

Ο λόγος για τον Carl Barks. 

Ποιος ο Καρλ Μπαρκς;

Είναι αυτός που είπε:

Προσπαθώ, σε κάθε τέλος σελίδας να υπάρχει μια στιγμή σασπένς, ώστε ο αναγνώστης να είναι περίεργος για την επόμενη σελίδα.

Είναι ο μόνος από το επιτελείο σκιτσογράφων της εκδοτικής Ντίσνει που κατάφερε να σπάσει το φράγμα της ανωνυμίας που επέβαλε το μεγάλο αφεντικό (ο Ουόλτ) και να υπογράφει με το όνομά του τις ιστορίες που σκαρφιζόταν και σχεδίαζε.

Ο Μπαρκς είναι αυτός που δημιούργησε τις περσόνες του Σκρουτζ Μακ Ντακ, του Γκαστόνε Γκάντερ, του Κύρου Γρανάζη και του Γλόμπου (η μικρή μου αδυναμία), της Ματζικα ντε Σπελ, των Μουργόλυκων, του Τζον Ρόμπαξ, κ.ά.. Φέρεται δε πως έφτιαξε περισσότερες από 500 ιστορίες με τα παπιά της Ντίσνεϊ.

O Barks, λοιπόν, εκτός από παπιοϊστορίες εμπνέονταν και κάποιες από κείνες τις σέξι γελοιογραφίες με τα πρόθυμα ημίγυμνα "πληθωρικά" κορίτσια που κανάκευαν τις ανδρικές φαντασιώσεις της προ Metoo εποχής.

Όταν σκάρωσε την γελοιογραφία με τις ατέλειωτες κορμάρες δίπλα σας, δεν έπασχε από mοney (όπως πολλοί ομότεχνοι του), ήταν ήδη ζάμπλουτος από τα κέρδη που του απέφεραν οι χάρτινες πάπιες της Ντίσνεϋ. 

Άρα η μαυρομάλλα και η ξανθομαλλούσα της περί ης ο λόγος γελοιογραφίας σχεδιάστηκαν για το... τσακίρ κέφι του, για το κάτι άλλο, το επιδόρπιο, ας πούμε. Όχι για τα κάποια δολάρια. Για το σεξιστικό και μόνο του πράγματος!

Δεν ήξερε, δεν ρώταγε; θα αναρωτηθείτε πιθανώς τινές εξ υμών. Η αλήθεια είναι πως και να ρώταγε κανείς στην εποχή του δεν θα μπορούσε να προβλέψει αυτά τα αναδρομικά λαϊκά γυναικεία δικαστήρια και τις δια βοής καταδίκες, το διαδικτυακό λιντσάρισμα των ημερών μας. 

Οπότε, τι θα γίνει άμα το μάθουν οι της πολιτικής ορθότητας και οι Metooύδες, αν υποπέσει στην αντίληψή τους η σεξιστική τούτη γελοιογραφία;

Θα τον ξεθάψουν και θα τον φυλακίσουν, μου απάντησε δίχως δεύτερη σκέψη η φίλη μου η Μπουρούχα, ενώ πατούσε το φωτεινό αριθμό 6 για να μας ανεβάσει το ασανσέρ στο γραφείο "μας".

Λέτε; 

Και κείνα τα συλλεκτικά τεύχη του Τερζόπουλου τι θα απογίνουν; Θα καούν στην πυρά;

Θεός φυλάξοι!

Και βγάζουν, ξέρετε, ένα πολύ άσχημο (πυκνό μαύρο), καπνό αυτές οι ιλουστρασιόν σελίδες τους, όταν καίγονται.

Πα,παπα! Ούτε και να το σκέφτομαι δεν θέλω.

υ.γ.: Τελικά, όπως πληροφορούμεθα από το κοντρόλ, η επίμαχη γελοιογραφία δημοσιεύθηκε, στα 1934, προτού δηλαδή αρχίσει τη συνεργασία του με την Ντίσνει, πριν γίνει ζάμπλουτος. Άρα το παραπάνω άρθρο είναι άκυρο, δεν ισχύει η βασική λογική του (από οικονομιστικής απόψεως, τουλάχιστον). Απλά, ξεχάστε το!