Εκεί στο Λαβύρινθο, μια μέρα...

Το ανατριχιαστικό γοερό ουρλιαχτό (που έκανε τις αναρίθμητες στοές του λαβύρινθου να τρίζουν συθέμελα σε ρυθμούς τουλάχιστον εννέα ρίχτερ) ήταν ηχογραφημένο, ο Μινώταυρος ήδη είχε αποπλεύσει με το ιστιοφόρο εκείνου που είχε έρθει για να τον δολοφονήσει εν ψυχρώ.

Κόντευε στην Οία (Σαντορίνη), τα ολόμαυρα σύννεφα καπνού από το ηφαίστειό της ήταν σε απόσταση ορίζοντα, η χαρακτηριστική οσμή του θειαφιού, που άτμιζε ρευστό σε κίτρινα ρυάκια, ένιωσε να του καίει σαν πιπεριά νταμπαλάγκος τα ρουθούνια, το πάνω της μύτης του, αλλά και τα σωθικά. 

Ο Θησέας, προφανώς,  δεν είχε ιδέα για όλα αυτά που μεσολάβησαν.

Και φοβόταν, ήταν φανερό.

Έτρεμε, ωιμέ, σαν πουντιασμένος σκύλος ράτσας,

Και η Αριάδνη βρισκόταν εν θερμώ, έτοιμη να εκραγεί.

Ενώ ο βασιλιάς Μίνωας (ο μπαμπάς της) έκανε χαλαρωτικό ποδόλουτρο,

γκρινιάζοντας στη θεραπαινίδα (δούλα) του για τους πτωτικούς δείκτες

στο χρηματιστήριο της Φοινίκης.

Την ίδια ακριβώς στιγμή ο Μινώταυρος μειδίασε με κάτι που θυμήθηκε,

κι αμέσως μετά ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια.

Το μπαγάσα!

Βλέπε ιστορία δεύτερη εδώ.

Και ιστορία τρίτη σ΄αυτό το σημείο ακριβώς.