Ο ΠΑΠ, το ΠΡΩΤΟ και ο ΤΕΝ ΤΕΝ!

... προπροπροπροΤΙΚ-ΤΟΚ εποχής πράματα!

Ποιος ο ΠΑΠ; 

Ένας σκιτσογράφος ονόματι Ευάγγελος Παπαναγόπουλος. Υπέγραφε ως "παπ". Και ήταν, για μια πενταετία περίπου, βασικός γελοιογράφος του περιοδικού ΠΡΩΤΟ (από το 1962 ως το 1966). Μια φίρμα, ας πούμε! Όχι σαν τον Αρχέλαο ή τον Χριστοδούλου. Αλλά φίρμα. Ένας σελέμπριτι. Μια μικρή διασημότητα της εποχής.

Ήταν ένας ξεχωριστός γελοιογράφος. Με συγκινούσαν κάπως ιδιαίτερα οι γελοιογραφίες του, τα θέματα που έπιανε (φυλακισμένους, άστεγους, ιμπρεσάριους, εκπαιδευτές ηλίθιων σκύλων, ταχυδακτυλουργούς, εμμονικούς σερβιτόρους, ζογκλέρ που καταπίνουν φωτιές, καρουμπαλιασμένους μποξέρ), το ανάλαφρο των σκίτσων του, η "παιδική" ματιά του, οι γραμμούλες που έβαζε ενίοτε στα πρόσωπα, κάνοντας κάποια σκίτσα του να μοιάζουν με μεσαιωνικές γκραβούρες. 

Ο ΠΑΠ ήταν ο μόνος, ίσως, που έκανε γελοιογραφίες που είχαν πραγματικά αστείο χαρακτήρα. Χαλαρό!

Τι ακριβώς ήταν το περιοδικό ΠΡΩΤΟ;

Ένα καθαρόαιμο made in Greece σίξτις περιοδικό. 

Πρωτοκυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 1960 και ήταν εβδομαδιαίο. Διευθυντής του ήταν ο Έλληνας Σιμενόν, ο "αστυνομικός" συγγραφέας Γιάννης Μαρής. 

Ήταν ένα περιοδικό για όλη την οικογένεια, ποικίλης ύλης το λέγαν τότε αυτό το είδος. Ανάλαφρο, χαλαρό, πρωτότυπο, τούτι φρούτι θεματικά, πιο αεράτο, πιο φρέσκο από τα κατεστημένα ποικίλης ύλης ΘΗΣΑΥΡΟΣ και ΡΟΜΑΝΤΣΟ. 

Έφτασε να τυπώνεται σε 125.000 αντίτυπα.

Εδώ πρωτοδιάβασα ΤΕΝ ΤΕΝ. Σε συνέχειες. Δυο σελίδες τη φορά. Και περιμένοντας με λαχτάρα το επόμενο δισέλιδο.

Τι ήταν ο ΤΕΝ ΤΕΝ;

Ένας προ πολλού καθιερωμένος χάρτινος ήρωας.
Από τα 1929 που κυκλοφόρησε η πρώτη του περιπέτεια (ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤ) μέχρι και την μεταφρασμένη στα ελληνικά ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ, στο περιοδικό ΠΡΩΤΟ, ο ΤΕΝ ΤΕΝ είχε ήδη ζήσει τις 20 από τις 26 πολυσέλιδες περιπέτειες, που συνιστούν το σύμπαν του μεγάλου αυτού δημιουργού με το όνομα HERGE. 

Είχε, όμως, αυτή η ελληνόφωνη ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ μια εις διπλούν ιδιαίτερη αξία. Για μας τους μικρούς αναγνώστες (δεκατριών χρονών ήμουν τότε) που ανακαλύψαμε το κάτι πολύ καλύτερο από τα ΚΛΑΣΙΚΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ, που μυηθήκαμε στον σχολαστικά υπέροχο κόσμο του HERGE και ζήσαμε πραγματικά συναρπαστικές περιπέτειες. Όπου το κάθε καρέ της κάθε ιστορίας του ΤΕΝ ΤΕΝ άξιζε να το χαζεύεις κάνα πεντάλεπτο και το κάθε αστείο είχε μια κομψότητα, είχε... χιούμορ!
     

Τι απέγινε ο "παπ"; 

Κανείς δεν ξέρει. 

Χάθηκε από το γελοιογραφικό προσκήνιο, έτσι ξαφνικά. 

Φαίνεται θέλησε να ασχοληθεί με κάτι άλλο τα επόμενα χρόνια του. 

Και μας... άφησε σύξυλους!

Τι απέγινε το ΠΡΩΤΟ; 

Τα τίναξε κατά τα κοινώς λεγόμενα. 

Παρέδωσε το πνεύμα, κατέληξε. 

Εκεί προς το τέλος των σίξτις. 

Καλοκαίρι του 1969 ήταν. 

Έσκαγε ο τζίτζικας από τη ζέστη (κι εγώ 18άρης πια, ερωτευμένος σφόδρα με τη Στέλλα από την Ταγκανίκα)

Τι απέγινε ο ΤΕΝ ΤΕΝ;

Και τι δεν απέγινε!

Σίγουρα, έγινε (σταδιακά και χρόνο με το χρόνο) μέρος της βασικής μας κόμικς κουλτούρας. 

Και δικαίως! 

Εμένα έχει φωλιάσει μέσα μου ο ΤΕΝ ΤΕΝ

σαν μια γλυκιά ανάμνηση κάποιας υπέροχης ζωής που βίωσα κάποτε.

Μπορώ ανα πάσα στιγμή να διαβάσω και να ξαναδιαβάσω αμέσως μετά ένα ΤΕΝ ΤΕΝ. Μπλα... μπλα..

Λατρεύω αυτή τη σχολαστικότητα χώρων του HERGE. Το ότι το σπίτι του ΤΕΝ ΤΕΝ, τα δωμάτια αυτού του σπιτιού είναι πάντα ίδια, στον ίδιο δρόμο και το ίδιο κτίριο, το ίδιο και τα έπιπλα, τα καδράκια στους τοίχους, η γυριστή ξύλινη σκάλα του κτιρίου που μένει, μα και τα άλλα σπίτια της γειτονιάς.

Είμαι ΤΕΝ-ΤΕΝιστής εκ πεποιθήσεως!

Το φεγγάρι, η σκυλίτσα Λάικα, ο Μιλού του Τεν Τεν και τα σκυλουμπάκια τους..!

Περιοδικό ΠΡΩΤΟ, τεύχος νο  207, 5 Ιουνίου 1964. Κι ΕΝΑ ΤΣΙΓΆΡΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ 57 χρόνια αργότερα. Πως δένουν αυτά τα δυο μεταξύ τους; Θα δείτε ευθύς αμέσως...