...το χρονικό ενός θαύματος!

            (μια μπιτ για μπιτ κόμικς ιστορία)

Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2002, νωρίς το πρωί.

Ετοιμάζομαι για Αθήνα και συνάμα παρακολουθώ στην ΕΡΤ τις ειδήσεις, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.

Ενώ μετεωρίζομαι στην προσπάθειά μου να βάλω την δεξιά μου κάλτσα, κάνοντας διάφορα ακροβατικά της κακιάς ώρας, ακούω την κακαριστή φωνή του Γιάννη Λοβέρδου* να ωρύεται τον τίτλο της ESPRESSO και στη συνέχεια να απειλεί θεούς και δαίμονες. Κάπου στο λεκτικό παραλήρημα του διακρίνω και τον τίτλο του νέου μου βιβλίου, το όνομά μου. Με πιάνει ταχυπαλμία και κάτι σαν σκοτοδίνη, από παιδί το ΄χω, δεν αντέχω τις εντάσεις, χάνω το ρυθμό μου.

Όταν συνέφερα ο Λοβέρδος είχε περάσει σε άλλο πρωτοσέλιδο.

Έβαλα και την κάλτσα που εκκρεμούσε, απόσωσα το ντύσιμό μου, έβαλα στο σάκο μου όσα έπρεπε να πάρω μαζί μου και ξεκίνησα για το διαφημιστικό γραφείο που συνεργαζόμουν τότε. Είχα ραντεβού με ένα ελληνοαμερικανό πελάτη από το Όστιν του Τέξας. 

Όσο συνομιλούσα μαζί του είχα τον "αυτόματο πιλότο" στο on,το μυαλό μου έτρεχε αλλού. Στο πρωτοσέλιδο της ESPRESSO, στις γοερές κραυγές του Λοβέρδου.Ευτυχώς καλά πήγαν τα πράγματα, δεν χάλασα τη συνεργασία με τους Ελληνοαμερικανούς. Ουφ!

Μόλις τελειώσαμε έφυγα σχεδόν τρέχοντας, στο πρώτο περίπτερο αγόρασα την ESPRESSO και κάθισα σε ένα παγκάκι για να την ξεφυλλίσω. Δεύτερο σοκ μέσα στην ίδια μέρα. Οι τρεις πρώτες σελίδες της εφημερίδας ήσαν αφιερωμένες στην... ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΕ ΤΑ ΓΕΝΙΑ, γαμώ το κέρατό μου.Είχα ξαναγίνει ολοσέλιδο σε καθημερινή εφημερίδα, αλλά πρωτοσέλιδο ολοσέλιδο ποτέ. Πόσο, μάλλον, τρισέλιδο! Με έλουσε κάτι σαν κρύος ιδρώτας. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει.

Επιστρέφοντας στον Πειραιά, στο σπίτι, ευτυχώς δεν έγινε αυτό το τόσο σύνηθες που βλέπουμε στις αμερικάνικες ταινίες με τους "κατασκηνωτές δημοσιογράφους". Ευτυχώς (πολύ ευτυχώς) δεν καραδοκούσε την επιστροφή μου κανένα τηλεοπτικό τσούρμο του είδους. Ούτε μισός κάμεραμαν, ούτε ίχνος από κάμερα. Ουφ! Ευτυχώς! Με πήραν, βεβαίως, από τα κεντρικά κανάλια κάποια φορτικά τηλεφωνήματα, αλλά μέχρις εκεί. Δεν ενέδωσα. Τους είπα το προφανές. Πως ότι είχα να πω το είπα στο βιβλίο μου. Και πως δεν είχα καμία, απολύτως, διάθεση, να έρθω σε αντιπαράθεση με τους οργισμένους χριστιανούτσι.

Το βραδυνό δελτίο του ΜΕGΑ (;) είχε την Παναγία με τα γένια μετά τις κύριες ειδήσεις (8η-9η είδηση, νομίζω), ο κύριος Νίκος Χατζηνικολάου κράτησε τις πρέπουσες αποστάσεις, δεν με κατακεραύνωσε, δεν παραφέρθηκε, ήταν ευγενής. Του το αναγνωρίζω. Στα άλλα κανάλια ο παπά-Τσάκαλος και η παρέα του έκαναν ντελίβερι, τους είχε πιάσει ιερός πυρετός θαρρείς. Ο Τσάκαλος ήταν κατηγορηματικός: -Η Παναγία, η Μητέρα του Ιησού, ήτο γυναίκα εκπάγλου καλλονής. Ήταν η ομορφότερη γυναίκα της Ναζαρέτ, της Παλαιστίνης όλης (λες και την είχε δει από κοντά)!
Την άλλη μέρα, σαν από θαύμα, χάθηκε η είδηση, θάφτηκε. Σε λιγότερο από μια βδομάδα είχαμε Χριστούγεννα, γιορτή πρωτοκλασάτη της χριστιανοσύνης "μας". Ποιος ήθελε χριστουγεννιάτικα να φαντάζεται τη μητέρα του Θεανθρώπου με γένια 8-9 ημερών; 

Κι ευτυχώς δηλαδή.

*Ήταν ακόμα παχουλός και κάπως εύχαρης. Το έπαιζε αντικειμενικός. Στα σαράντα του εισέτι (γεννηθείς το 1959). Από τότε αδυσώπητος γκρινιάρης.