Ένας κούτσικος King of thieves!

Μέγας κλεφταράς. King of thieves, που λένε κι οι Εγγλέζοι, thief lord.

Έκλεβε τα πάντα, από άσπρα τριαντάφυλλα και χνουδωτά ανθάκια γαζίας σε ιδιωτικούς κήπους αλλά και μαύρες πιστωτικές κάρτες τύπου Centurion της American Express και κοσμήματα παλαιοπλουσίων κυριών, μέχρι και ιδέες, σκέψεις, γυναίκες αλλονών και ζωγραφικούς πίνακες πολλά υποσχόμενων νέων καλλιτεχνών.

Ήταν κλέφτης από κούνια, το είχε στο αίμα του, στο  DNA του.

Ναι, μα το θεό!

Δεν είχε μόνο το χούι, αλλά και την ψυχή του κλέφτη!

Του άρεσε να κλέβει, λάτρευε (όσο τίποτ΄άλλο σ΄αυτό τον κόσμο) το κλέψιμο, όχι τόσο για την οικειοποίηση των κλεμμένων (όποιας αξίας κι αν ήσαν αυτά), αλλά κυρίως για το χτυποκάρδι αυτό καθαυτό, την αδρεναλίνη που έκαιγε μπουρλότο τα μέσα του, αυτό το στρόβιλο αλλεπάλληλων συγκινήσεων που τον κυρίευε όταν απομακρυνόταν με… ελαφρά πηδηματάκια από τον τόπο του εγκλήματος και τελικά (λίγο πριν σπάσει από την αγωνία η καρδιά του και γίνει χίλια κομμάτια) να τη γλυτώνει, αφήνοντας οριστικά πίσω του το φάρο με το αναλάμπον μπλε φως των περιπολικών, χαμογελώντας μέχρι τ΄αυτιά.

Ακόμα κι αυτή η λέξη κλέφτης ηχούσε κάπως μαγικά στ΄αυτιά του. Έτσι, εντελώς αυθαίρετα, πίστευε πως ετυμολογούνταν από τη λέξη κλέος. Κάτι σαν δοξαστής σε… ελεύθερη μετάφραση. Ο κλέφτης!

Βλέπε ιστορία δεύτερη εδώ.

Και ιστορία τρίτη σ΄αυτό το σημείο ακριβώς.