FLOW, η ροή των πραγμάτων!

ή πως ξεφορτώθηκα το μίασμα της Ντέμι Μουρ.

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου και βράδυ, μιας όχι και τόσο ευνοϊκής μέρας για μένα προσωπικά. Σχεδόν όλα μου είχαν πάει στραβά κι ανάποδα.

Ακόμη και στο καθαριστήριο της γειτονιάς, όταν πήγα να παραλάβω το "φρεσκοπλυμένο" αγαπημένο μου μπουφάν (το είχαν δώσει, κατά λάθος, σε κάποιον άλλο). 

Και το κωλοΑΤΜ μου κατάπιε την κάρτα, χωρίς ποτέ να κάνει την ανάληψη που του ζήτησα. 

Ενώ ένα στραβάδι βλαχοκάγκουρας με ένα τζιπ αποβατικό παραλίγο να με πατήσει, να με κάνει χλοοτάπητα β εθνικής.

Τέλος πάντων, μάζεψα τα κομμάτια μου και, μετά από ένα καλό ντουζ κι ένα νοστιμιάρικο σάντουιτς δικής μου συνταγής, έσπευσα να δω την πολυδιαφημισμένη (και φαβορί για Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου) Substance (Το ελιξήριο της νιότης), που είχα από το απόγευμα ήδη προεπιλέξει στο Stremio. 

Ω θεοί της μεγάλης και μικρής οθόνης, τι ταινία κι αυτή! 

Απίστευτη σαχλαμάρα! Η απόλυτη μπουρδομαλακία! Από κάθε άποψη.

Μαύρο χάλι η σκηνοθεσία, το σενάριο, η Ντέμι Μουρ, τα ειδικά εφέ, η ιδέα όλη. 

Κι όμως (παραδομένος στο μαζοχιστικό της ύπαρξής μου και την αφόρητη περιέργεια να δω σε ποιο σημείο η Μουρ έδινε ρεσιτάλ ερμηνείας, αφήνοντας τη σκόνη της στον Άμλετ και τον Ερρίκο τον τέταρτο) την  είδα μέχρι το τελευταίο καρέ. 

Αααααχ! Πφφφ! Γκλιάντις!

Ήταν σαν η γκαντέμω τούτη μέρα να μου είχε δώσει τη χαριστική βολή.

Ήταν ήδη αρκετά αργά, η νύχτα είχε προχωρήσει πολύ, αλλά δεν μου πήγαινε και να πάω για ύπνο με τέτοιο κουρκούτι μυαλό, με μια τέτοια στρεβλή διάθεση και με το αναγουλιαστικό άλιεντ μόρφωμα της Μουρ καρφωμένο στο νου μου. 

Οπότε και μου ήρθε η φαεινή ιδέα να δω το FLOW.

Μαγική ταινία, πανέμορφο καρτούν.

Ασυνήθιστη υπόθεση, πρωτότυπη: Μετά από ένα κατακλυσμό, σε ένα κόσμο χωρίς ανθρώπους,όπου δάση και αρχαίες πόλεις έχουν βυθιστεί σαν μισο αποτελειωμένες ατλαντίδες, ένα μικρό, ξύλινο  πλεούμενο ιστιοφόρο (καϊκάκι με σκισμένα πανιά) πάει κι έρχεται, παρασυρμένο από την ορμή των νερών, τη ροή τους. Πάνω στη μικρή αυτή κιβωτό τέσσερα πλάσματα που προσπαθούν με κάθε τρόπο να επιβιώσουν, κάτω από τα νερά ένα τρελαμένο κήτος, θανάσιμοι κίνδυνοι από παντού, ατέλειωτες σασπένς και στο βάθος (προς το τέλος της ταινίας) η αλληλεγγύη, η πραγματική φιλία. 

Σαν όνειρο! Ένα γλυκό όνειρο! Ένα σχεδόν αριστούργημα!

Κι έτσι πήγα στο κρεβατάκι μου χαρούμενος, μαγεμένος.

Και ο FLOW συνέχισε να παίζει μέσα στα όνειρά μου.

Μέχρι πρωίας!

Αυτά!