Είχε πολλά, μα πολλά χρόνια, να μου ξανασυμβεί.
Σχεδόν είχα λησμονήσει στα μύχια βάθη του εαυτού μου τη φοβερή αυτή, τη μικρή, ταπεινούλα εμπειρία χαράς.
Ήταν, η κόρη μου η Δάφνη, 7, 8, 9 χρονών; Κάπου τόσο παλιά.
Ανεβαίναμε τη Σκρα (το δρόμο του σπιτιού μας) και μας συντρόφευε ένα κοτσιφάκι, χαμηλοπετώντας, ζιγ ζακ, από ταράτσα σε ταράτσα, μέχρι που φτάσαμε στο σπίτι μας.
Σ΄όλο αυτό το διάστημα μας σφύριζε κελαϊδιστά και χαρούμενα, κάνοντάς μας διάφορους λαρυγκισμούς-κορώνες. Του απαντούσα κι εγώ ευθύς αμέσως σφυρίζοντάς του στον ίδιο σκοπό.
Ήταν ένας φιγουρατζής, γεμάτος από τη χαρά της ζωής.
Ένα ατέλειωτο τσσσρρρ...τσσσρρρ...τουρρρ... τσσσουού! Μπήκαμε σπίτι κι ακόμα μας τραγουδούσε.
Έτσι και σήμερα, ένα άλλο κοτσιφάκι. Έχει αράξει εκεί στην ακακία της Κουρουπού και τραγουδάει μεθυσμένο από την ομορφιά της λαλιάς του.
Από το πρωί. Και τώρα που βράδιασε δεν λέει να σταματήσει.
-Η τυχερή μου μέρα, είπα από μέσα μου και είπα να την επωφεληθώ.
Άραξα, λοιπόν, στην πολυθρόνα μου και πέρασα το υπόλοιπο της μέρας μου ξεφυλλίζοντας το TEKKON KINKREET (BLACK AND WHITE) και το TAKEMITSU ZAMURAI του Matsumoto.
Και για να... φρεσκάρετε τα ιαπωνικά σας.Το TEKKONKINKREET-BLACK AND WHITE σε μορφή βιβλίου. Ενός (από κάθε άποψη) πολύτιμου βιβλίου graphic novel.
Το εξώφυλλο της αγγλικής έκδοσης (2017). Αν μπορέσετε να διακρίνετε τα μπλε γράμματα στο μαύρο περίγραμμα,στο δεξί κάτω τεταρτημόριο, θα έχετε μόλις εισπράξει μια μπλε καλησπέρα!