το ΜΕΓΑΛΟ ΡΕΜΑΛΙ και... 

... η φευγάτη μύτη της κυρίας στο 915!

δ
Αν και ηλικιωμένη και κάπως τρεκλίζουσα άδραξε αμέσως την ευκαιρία. Με μία απρόσμενη κίνηση της λεκάνης της που θα την ζήλευε και επαγγελματίας χορεύτρια του οριεντάλ υποσκέλισε την ανταγωνίστριά της σγουρομάλλα νεαρή αφροελληνίδα με τα φιγουράτα παπούτσια μπάσκετ και πρόλαβε να της "φάει τη θέση" και να κάτσει στο κάθισμα που μόλις άδειαζε ο ξερακιανός κύριος με την προτεταμένη κοιλιά και τις άσπρες τιράντες. 

Κάθισε ακριβώς απέναντι μου (εγώ καθόμουν σ΄ένα από τα ανάποδα καθίσματα, με την πλάτη στον οδηγό). Με μέτρησε με το βλέμμα της για μερικά δευτερόλεπτα. Δεν ήμουν του γούστου της. Πήρε ένα ύφος δυσφορίας καθώς με κοίταγε, λες και μόλις είχε, άθελά της, καταπιεί μια καλοθρεμμένη μύγα.

Δεν ήταν παρά μια γραία από τις εκατοντάδες χιλιάδες no name γραίες που κυκλοφορούν ανάμεσά μας στα λεωφορεία και το μετρό φορώντας μια πολυφορεμένη και λερή αντικόβιντ μάσκα, με τέτοιο τρόπο που η μύτη τους να μένει εντελώς απ΄έξω. 

Η διαφορά της με τις "ομοϊδεάτισσές" της υπήρχε μόνο στο ότι η δική της (η μύτη) κρεμόταν πάνω στη μάσκα σαν παράλυτη προβοσκίδα, ίδια κι απαράλλακτα με το αιωρούμενο αρχίδι από το χάσκον σώβρακο του ΜΕΓΑΛΟΥ ΡΕΜΑΛΙΟΥ του Ράιζερ. Γι΄αυτό και (ασυναίσθητα) την... βάφτισα κυρία Ράιζερ.

Τα βλέμματά μας ξανασυναντήθηκαν κι άλλες φορές και σε άλλες διαδρομές του 915. Μια φορά, μάλιστα, συναντήθηκαν και οι σκέψεις μας.

Ήταν τότε που σκεπτόμουν να πέσω τάχα τυχαία πάνω της και να της ζητήσω συγνώμη, αποκαλώντας την κυρία Ράιζερ.

-Μην τολμήσεις μου είπε με τη σκέψη της και έφερε το κούτελό της κάτω  και μπροστά, σαν ταύρος σε υαλοπωλείο, έτοιμος για τις... απαιτήσεις του πάρτι.

Συμμαζεύτηκα, δεν είχα καμιά όρεξη για περιττές εντάσεις. Άλλωστε, τι μου έφταιγε η γυναικούλα; Κι έτσι δεν είπα απολύτως τίποτα.

Κι εκείνη σαν να μου χαμογέλασε, κάπως ειρωνικά

(έτσι μου φάνηκε τουλάχιστον).  

-Χα!

Βλέπε και άρθρο ΧΑΡΑΚΙΡΙ, ένα φανζινάκι της... προκατακλυσμιαίας εποχής.