ΒΖΖΖΝ! Ο Γατομυγάκος

-Ρε τι έπαθα, ο έρμος, εξ αιτίας αυτών των ντοσιέ!

Μέθυσα τόσο, όσο κι εκείνος ο ήρωας του Τσέχωφ (;) που και την άλλη μέρα που ΄ταν ξεμέθυστος, αν το κουνούσες μισό πόντο, λίγο πέρα δώθε, ξαναμέθαγε μεμιάς ο τάλας, γινόταν πάλι ντίρλα, και μετεωριζόταν, λες και προσπαθούσε να σταθεί όρθιος, πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί ακροβάτη...

Θεέ των αμπελιών Διόνυσε!

Τέτοιο μεθύσι δεν έχω ξανακάνει στη ζωή μου. Ούτε σ΄αυτήν, ούτε σε καμία προηγούμενη.

Όλα άρχισαν ένα φθινοπωρινό παγερό βράδυ που βρεθήκαμε, στο μπαράκι "μας", στο ΣΕΛΑΣ (στη Μεθώνης), εμείς οι τρεις φίλοι από την πρώτη Γυμνασίου (Τάκης, Χάρης κι εγώ) για να τα πιούμε και να τα πούμε.

Όταν έφτασα και οι δύο τους ήσαν ήδη αρακτοί και τα έπιναν. Έβγαλα το παρκάρ μου, το κρέμασα στον καλόγερο παραδίπλα, κόλλησα κι εγώ από κοντά στην ομήγυρη, σκαρφάλωσα στο σκαμπό και προσπάθησα να βολευτώ, όσο μου επέτρεπε το γενικό στρίμωγμα. Δίνω και στον Τάκη τη χάρτινη τσάντα με τα 2 ντοσιέ ΒΖΖΖΝ! Ο Γατομυγάκος που είχα τάξει να του φέρω για την κόρη του την Άρτεμη. Και παραγγέλνω ένα μπέρμπον FOUR ROSE κι αρχίζω να κουτσοπίνω.

Ο Τάκης, στο μεταξύ, βγάζει τα 2 ντοσιέ από τη χαρτότσαντα και τα περιεργάζεται με ύφος τεχνοκριτικού της MODE. Τον παίρνει χαμπάρι η μπαρίστα, τον φέρνει 3-4 γύρους με το βλέμμα της γεμάτη περιέργεια και τον ρωτάει κάπως ανυπόμονα:

-Τι είναι αυτά τα ωραία σχεδιάκια, αν δεν είμαι αδιάκριτη;

-Κάτι ντοσιέ για παιδιά που σκαρφίστηκε ο Νικόλας (και με δείχνει με το δάχτυλό του)...

-Μπορώ να τους ρίξω μια ματιά κι εγώ, αναρωτιέται η μπαρίστα.

-Ναι, φυσικά, της κάνει ο Τάκης και της τα πασάρει.

Αυτή τα χαζεύει σαν μαγεμένη για κάνα δίλεπτο και μου λέει:

-Είναι καταπληκτικά! Που μπορώ να τα βρω;

-Πάρε αυτά, της κάνω. Στα χαρίζω. Θα φέρω άλλα για την κόρη του Τάκη. 

-Αλήθεια μου λες; αναρωτιέται εκ νέου η κοπέλα του μπαρ με φωνή χαρωπή.

-Ναι, φυσικά! 

 -Σ΄ευχαριστώ πάρα πολύ, σ΄ευχαριστώ! Ο Έκτορας θα ενθουσιαστεί, άμα τα δει.Και πάλι σ΄ευχαριστώ! 

-Σιγά τ΄αυγά! της λέω κι εγώ με τη σειρά μου. Δεν είναι παρά δυο ντοσιέ. Και της τα δίνω, αφού προηγουμένως γράφω πάνω τους μια γλυκούλα αφιέρωση για το αγοράκι της.

Και επανέρχομαι στην παρέα, στον Τάκη και τον Χάρη, στο μπέρμπον μου, στη κουβέντα μας. Και λέμε τα δικά μας, και γελάμε, και διαφωνούμε, και κραζόμαστε, και ξαναγελάμε, και η νύχτα βαθαίνει, τα ρολόγια τρέχουν μαζί της. Στο μεταξύ, η μπαρίστα, βαθύτατα υποχρεωμένη από το φτηνό, χάρτινο δώρο μου ολοένα και γέμιζε το ποτήρι μου με μπέρμπον, συμπληρώνοντας, ερήμην μου και εν αγνοία μου, κάθε γουλιά που έπινα.

Χαμπάρι εγώ! 

Ώσπου μου ήρθε η φαεινή ιδέα να κατέβω από το σκαμπό και να πάω προς νερού μου.

Πλήρης πανωλεθρία.

Παρά τη θολούρα μου και το ασταθές κάθε σκέψης μου, ωστόσο, τάχιστα συνειδητοποίησα πως ήμουν ίδιος κι απαράλλακτος μ΄εκείνον τον ήρωα του Τσέχωφ (;) που σας έλεγα.

Ήμουν ο Νικολάι Ντιμιτρίεβιτς Πλάτωφ, μεταμορφωμένος σε χρυσόψαρο και κολυμπούσα σε μια γυάλα με βότκα.

-Χικ!

υ.γ.: Βλέπε PITA,ΡΙΤΑΚΙ και ΡΙΓΑΔΕΣ.