Τσολιάς στο "Παραπέντε"!   

και ο... κυρίαρχος λαός! 

Δεκαετία του '80 στα μισά της. 

Εκλογές Ιουνίου 1985 με τον ψεύτη πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Ανδρέα Παπανδρέου, να τις κερδίζει με ποσοστό 46,5%! 

Ο σύλλογος εκδοτών-βιβλιοπωλών υποστηρίζει πως το χαρτί που καταναλώθηκε για τις εκλογικές ανάγκες έφτανε για την βιβλιοπαραγωγή όλων των Ελλήνων εκδοτών για τα τρία επόμενα χρόνια.

Ήθελα να σχολιάσω αυτό το "θρίαμβο του λαού" με μια φωτογραφία γελοιογραφία.

Το όλο πρότζεκτ είχε κάτι από βωβό κινηματογράφο και κωμωδία με εκτοξευόμενες τούρτες. 

Ένα έγχρωμο ολοσέλιδο που θα έδειχνε όρθιο ένα φουστανελά (ο λαός, ας πούμε) που ΄χει φάει κατάμουτρα μια τούρτα γενεθλίων.

Η ιδέα μου άρεσε στον Γιώργο Μπαζίνα (εκδότη και διευθυντή του περιοδικού ΠΑΡΑΠΕΝΤΕ), αναλάμβανε, μάλιστα, και όλα τα σχετικά έξοδα της παραγωγής.

Έτσι, νοίκιασα από ένα μαγαζί, στην αρχή της Αιόλου, μια σόνικη στολή τσολιά μαζί με τα τσαρούχια, βρήκα τον κατάλληλο φωτογράφο κι αγόρασα κάμποσες πάστες από τον ΜΙΚΕ στην πλατεία Μαβίλη.

Το "γύρισμα" ήταν εξωτερικό, στο δώμα μιας πολυκατοικίας στο Μετς.

Ο Βασίλης ο Τουφεξής*, ο άλλοτε εκδότης της ΚΟΛΟΥΜΠΡΑ ήταν, εν τέλει, αυτός που θα παράσταινε τον τσολιά... λαό.

Ντύθηκε με όλα τα ντεσού κι ανεβήκαμε στο δώμα, όπου μεμιάς σηκώθηκε ένας αγριεμένος άνεμος που έπαιρνε και σήκωνε κι εμάς στο πέρασμα του, ένα μελτέμι που λυσσομανούσε απειλητικά, λες και μας είχε βάλει στο μάτι.

Με τα πολλά, αφού στήσαμε το φόντο σκηνικό και τυλίξαμε το Βασίλη, από το λαιμό και κάτω, με ένα νάιλον (προκειμένου να μη λερωθεί και λεκιαστεί η στολή), αρχίσαμε να του εκσφενδονίζουμε κατάμουτρα τις πάστες του Μικέ. 

Καλή η προσπάθεια, αλλά το αποτέλεσμα μηδέν, οι πάστες έσκαζαν στα μούτρα του Βασίλη και ακολουθώντας, φευ, τον αμίληκτο νόμο της βαρύτητας, έπεφταν με γδούπο στα πλακάκια της ταράτσας.

Με τα πολλά βρέθηκε η λύση: Μπλέξαμε τα υπολείμματα από τις πάστες με μπόλικο αφρό ξυρίσματος.

Όταν τα μούτρα του... τσολιά λαού απέκτησαν το ειδικό βάρος από εφέ τουρτοπόλεμου, αφαιρέσαμε και το προστατευτικό νάιλον πάνω από τη στολή και τον φωτογραφίσαμε.

Η φωτογραφία βγήκε σχετικά καλή, δημοσιεύθηκε στο ΠΑΡΑΠΕΝΤΕ* και ζήσαμε εμείς καλά, κι αυτοί καλύτερα...

-Και πόσα πληρώθηκες για να μας σχολιάσεις αφ΄υψηλού, βλαμμένε; έσπευσε να με ρωτήσει η γιαγιά Πλατή. Ή το 'κανες για την ψυχή της μάνας σου;

-Πήρα όσα ζήτησα, δεν έχω κανένα παράπονο. Τρια κολλαριστά χιλιάρικα, αν θυμάμαι καλά. Τόσα όσα χρειαζόμουν για να μην μου κόψουν το τηλέφωνο εκείνοι οι τόσο... βαριά εργαζόμενοι του ΟΤΕ.

-Α! Μπράβο σου εγγονέ! Δεν είσαι και τόσο βλάκας, όσο νόμιζα, το... παλεύεις! υπερθεμάτισε η γιαγιά Πλατή με αγέροχο ύφος. Κι ευθύς αμέσως τράβηξε μια γερή τζούρα από ένα τούρμπο τρίφυλλο που μόλις είχε στρίψει.

Χμμμ! είπε δευτερολογώντας! Αλλά ήταν ανάγκη να αγοράσεις τις πάστες από το ΜΙΚΕ; Αυτές από το ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς σου δεν έκαναν; Έπρεπε να είναι και νόστιμες, νιάνιαρο;

*Τεύχος νούμερο 6, Ιούνιος 1985, σελίδα 3.