Ο  Sam Cobean  με την κόκκινη Τζάγκουαρ!

Δευτέρα, 2 Ιουλίου του 1951. Περί τα τετρακόσια χιλιόμετρα μακράν της Νέας Υόρκης. Ο Σαμ Κόμπιν οδηγεί τη λαμπερή ολοκόκκινη Jaguar του στο Watkins Glen, σιγοσφυρίζοντας ένα αγαπημένο του τραγούδι. Προορισμός του το Post της περιοχής, απ' όπου θα ταχυδρομήσει ένα φάκελο με γελοιογραφίες. Παραλήπτης το (περίφημο και τότε) περιοδικό The New Yorker. 

Δεν θα φτάσει, όμως, ποτέ στο ταχυδρομείο. Ούτε και οι γελοιογραφίες του στον προορισμό τους.

"Καθ΄οδόν" συναντά έναν ραλίστα δικηγόρο φίλο του, τον Cameron Argetsinger, ο οποίος έχει ξεμείνει από μπαταρία. Τον παίρνει μαζί του κι ενώ χαχανίζουν με τα καμώματα κάποιας Ντόροθι Στόουν από το Κεντάκι, εμπλέκονται σε θανατηφόρο αυτοκινητιστικό ατύχημα. Ο Κόμπιν, προκειμένου να αποφύγει να χτυπήσει άλλο αυτοκίνητο, χάνει  τον έλεγχο και στουκάρει ένα δέντρο υπεραιωνόβιο. Ο Cobean σκοτώνεται ακαριαία. Ο φίλος του επιζεί, θα πεθάνει το μακρινό 2008, από φυσικά αίτια. 

Έτσι, μετά από αυτό το ατύχημα, στη γελοιογραφική καριέρα του θα γραφτούν οι τίτλοι τέλους, ο Sam Cobean δεν θα προλάβει να καθιερωθεί στα αμερικάνικα πράγματα ως ένα σημαντικό όνομα. 

Ήταν, όμως, ένας σπουδαίος καρτουνίστας.

Τον "ανακάλυψα" ξεφυλλίζοντας παλαιά τεύχη του The New Yorker, που βρήκα στη σοφίτα της γιαγιάς Πλατή. 

Η WikiPedia του αφιερώνει όλες κι όλες τρεις αράδες:

https://en.wikipedia.org/wiki/Sam_Cobean

Για μένα, όμως, όλα τα λεφτά είναι αυτή η τόσο τρυφερή γελοιογραφία του Κομπίν. Η πεμπτουσία της δουλειάς του, θα έλεγα.

Ωραία ιδέα κι αυτή με τους ναυαγισμένους σε... νησίδα της πέμπτης λεωφόρου.

Αλλά κι αυτές οι δυο πιο κάτω γελοιογραφίες του δεν με χαλάνε καθόλου. Κάθε άλλο. Τις βρίσκω αρκετά χαριτωμένες.