Ο λόγος για ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΒΟΣΠΟΡΟΥ, το υπέροχο αυτό ερωτογράφημα του Ευάγγελου Σπυρίδωνος (γνωστός μας από τον ΠΥΡΓΟ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ).
Τούτο το αριστουργηματικό «εικονογραφημένο» του Ευάγγελου Σπυρίδωνος που επέφερε άπειρες ταχυκαρδίες στους προπαππούδες σας κι αναστάτωσε το ονειροφαντασιακό της λίμπιντό τους με υψηλής αισθητικής "οράματα" (αλλά,δυστυχώς, απλώς...διέφυγε της προσοχής των ημεδαπών ιστορικών Τέχνης).
ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΒΟΣΠΟΡΟΥ δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ, το 1952, σε καθημερινές συνέχειες και κράτησε λιγότερο από ένα χρόνο. Πρόκειται για ελεύθερη διασκευή (από τον Πέτρο Αργυρό) του ομώνυμου μυθιστορήματος του Πολύβιου Δημητρακόπουλου, που (φέρεται πως) σκανδάλισε τα μέγιστα την Ευρώπη, στις αρχές του περασμένου αιώνα. Θέμα του οι απόκρυφοι κι απαγορευμένοι έρωτες των χαρεμιών.
Μετά από αυτό το μοναδικό «ρεσιτάλ των αισθήσεων», ο Σπυρίδωνος αποσύρεται οριστικά από την επικαιρότητα και επιδίδεται στις γνώριμές του παιδικές εικονογραφήσεις.
Η αθρώα εισαγωγή των –αμερικανικών κυρίως- κοπυράιτ θα πλήξει κι αυτόν –όπως άλλωστε και τους περισσότερους Έλληνες εικονογράφους – τραγικά κι ανεπανόρθωτα.
Εξηνταπεντάρης πια, θα εικονογραφεί και θα δημοσιεύει, δεξιά κι αριστερά, οτιδήποτε θα μπορούσε να του αποφέρει κάποια έσοδα.
Αποθέωση αυτής της κάθετης πτώσης του, η συνεργασία του με το ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΟΠΟΥΛΟ, αυτό το... τόσο ανυπόφορα ελληνοχριστανικό περιοδικό της ελληνοαμερικανικής φάρμας των ΑΧΕΠΑΝΣ.
Ήταν ένας σπουδαίος, χαρισματικός ερωτογράφος ο Ευάγγελος Σπυρίδωνος. Οι γυναίκες του πάλλονταν πάνω στο δημοσιογραφικό χαρτί, είχαν κίνηση, έκφραση, συναισθήματα, χαρακτήρα, επικοινωνούσαν με τα βλέμματά τους. Και ήσαν όντως ερωτικές. Λάγνες! Λαχταριστές! Να τις πιείς στο ποτήρι, όπως θα έλεγε και μια έκφραση της εποχής. Τις ζούσε τις εικόνες του ο Ευάγγελος!
Επεισόδιο 16: Τίτλος "Πουλιά κλεισμένα σε χρυσό κλουβί". Προσέξτε τις λεπτομέρειες. Η κάθε κοπέλα του χαρεμιού μια ξεχωριστή ομορφιά, το παλάτι παλατένιο μέσα κι έξω, την έκφραση της Αισέ όταν της αποκαλύπτεται το μυστικό σχέδιο. Την ηδυπαθή στάση του σώματος της Χαϊντίν, το είδωλό της στον καθρέφτη. Την στολή του ευνούχου φρουρού. Τα δάχτυλα από το μαύρο χέρι που ξεκουκίζουν τις χάντρες του κομπολογιού.
Το ερωτογράφημα του Σπυρίδωνος πρωτοσέλιδο της ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗΣ. Μαζί με το ρεπορτάζ των δυο δραπετών από την κομμουνιστική Κόλαση της Αλβανίας. Φθινόπωρο του 1952. Στον Πειραιά και τη Αθήνα τότε τα περισσότερα σπίτια είχαν κεραμοσκεπές και οι δρόμοι (εκτός από τις κεντρικές λεωφόρους) ήσαν χωμάτινοι. Στους δε δρόμους κυκλοφορούσαν ακόμα κάρα με μουλάρια και γάιδαροι φορτωμένοι με την πραμάτεια του αφεντικού τους. Το μέγεθος της ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗΣ το ίδιο με της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ σήμερα. Υπ'όψιν ότι εφημερίδα αγόραζαν αυτοί που είχαν μια σχετική οικονομική άνεση, οι υπόλοιποι ότι άρπαζαν στη λάθρα, από τα "μανταλάκια" στα περίπτερα. Κυκλοφορούσε πολλή φτώχεια!