τα... tattoos του Κρις Γουέαρ!

και μια χαμένη αφιέρωση...

Ποιος ο Κρις Γουέαρ;

Είναι αυτός που (σε μια συνέντευξή* του) είπε:-

-Aποφάσισα να ασχοληθώ µε τα κόµικς επειδή βασικά δεν µπορώ να κάνω τίποτε άλλο στη ζωή µου.

Όταν ήταν μικρός, λέει, αγόραζε τους σούπερ ήρωες της Marvel και της DC, δεν είχε, όμως, αγαπημένο σούπερ ήρωα:   

-∆εν νοµίζω καν πως τα διάβαζα, απλώς µου άρεσε η αίσθησή τους. Έπρεπε να φτάσω ως το κολέγιο για να καταλάβω πως όλα αυτά ήταν σκουπίδια, πως έβγαιναν από τα τµήµατα µάρκετινγκ των εταιρειών. Έπειτα άρχισα να διαβάζω underground κόµικς, όπως εκείνα του Ρόµπερτ Κραµπ.

Σ΄αυτόν (στον Κρις Γουέαρ) θα έχει ένα ειδικό, ξεχωριστό αφιέρωμα η έκθεση κόμικς στο Centre Pompidou που θα εγκαινιαστεί τον Μάιο.  

Προς τι ο λόγος για τον Κρις;

Να, κάναμε, χθες το βράδυ, μια video-messenger κουβέντα με τον Γιάννη (Stilos) για την επερχόμενη έκθεση (που, άκουσον άκουσον, θα απλώνεται σε όλους τους ορόφους του Μπομπιντού) και η κουβέντα γύρισε, καταλήξαμε να μιλάμε για τον Κρις Γουέαρ. Οπότε, ο Stilos θυμήθηκε ότι, τότε που ο δημιουργός του Τζίμι Κόριγκαν είχε έρθει στην Ελληνοαμερικανική Ένωση**, είχε κάτσει στην ουρά για να του πάρει μιαν αφιέρωση και να τον δει κι από κοντά. Όταν, επιτέλους, ήρθε η σειρά του (του Γιάννη) και βρέθηκε τετ-α-τέτ με τον Κρις και αντάλλαξαν αυτές τις λίγες λέξεις που (πάνω κάτω) συνηθίζονται στους χώρους τούτους, ο Γουέαρ του έσκασε ένα χαμογελάκι, πήρε το μαρκαδοράκι του κι έκανε ένα τόσο δα σκιτσάκι, κάπου, σε κάποια σελίδα του βιβλίου. Και μια απλή αφιερωσούλα: TO YIANNIS, C.WARE 2011. 

Καμία σχέση με τις γιγάντιες αυτές αφιερώσεις, με τα "γαϊδουροσκίτσα" και τις μαρκαδοριές που συνηθίζουν οι δικοί μας δημιουργοί κόμικς. Απολύτως καμία! Είναι όπως εκείνα τα γιγάντια tatoos που περιφέρουν επιδεικτικά πολλοί νεαροί συμπολίτες μας εσχάτως και θυμίζουν εμπριμέ κουρτίνες (ή τέντες) του '60, σε σύγκριση μ΄αυτά τα κάπως αδιόρατα, τα κούτσικα tatoos, που συνηθίζουν άνθρωποι με πιο διακριτικό και κομψό γούστο (και δεν είναι σε... πρώτη θέση πίστα, αλλά σε πιο απόμερα σημεία: πίσω από το αυτί, στη μασχάλη, στο σημείο αυτό που ενώνουν τα δυο δάχτυλα, στον καρπό).  

Τώρα κάνουμε φύλλο και φτερό το βιβλιαράκι για να βρούμε που στο καλό έχει κάνει αυτή την αφιέρωση.

Στο τέλος, μας βλέπω να τάζουμε στον αρμόδιο άγιο και φανουρόπιττα!***

*Στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (16 Μαιου 2011):https://www.tovima.gr/2011/05/16/afieromata/kris-goyear/

**Ο Κρις Γουέαρ βρέθηκε στην 
Αθήνα, το 2011, στο πλαίσιο της έκθεσης Comicdom Con στην Ελληνοαµερικανική Ενωση. 

***Άμα ψάχνεις κάτι και δεν το βρίσκεις, τότε, σύμφωνα με το λαϊκό έθιμο, αναλαμβάνει ο Άγιος Φανούριος. Μ΄αντάλλαγμα μια φανουρόπιττα.

Ο Stilos που ήταν εκεί (το 2011) έφη:

Aπό τις καλύτερες στιγμές για εμένα - στο πλαίσιο των Ελληνικών Φεστιβάλ Κόμικ -  η παρουσία του Chris Ware  στο Comicdom Con Athens 2011. Παρακολουθούσα τη δουλειά του Ware αρκετό καιρό και ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα μπορέσω κάποια στιγμή να τον συναντήσω, ακόμα και να του μιλήσω από κοντά, μιας και δεν ανήκει στην mainstream σκηνή των κόμικ. Πόσο μάλλον ότι θα τον συναντούσα μόλις 20' λεπτά μακριά από το Παγκράτι - ούτε ταξί πλήρωσα, ούτε εισιτήριο - και δεν θα αναγκαστώ κάποια στιγμή να κάνω ή να πληρώσω,  ένα υπερατλαντικό ταξίδι να επισκεφθώ κάποιο Αμερικάνικο Φεστιβάλ Κόμικ, μπας και τον πετύχω κάπου. Όταν ήρθε η ημέρα του event και επειδή δεν ήθελα να εκμεταλλευτώ την παρουσία του, ούτε την διοργάνωση και τους υπόλοιπους φανς του, πήρα μαζί μου μόνο 2 βιβλία του για υπογραφές. 

Την ώρα του signing event δεν γινόταν και "χαλασμός" από κόσμο περιμένοντας στην σειρά - όπως π.χ. με τον Milo Manara την επόμενη χρονιά, και έτσι γρήγορα, είχα πάει πρώτος-πρώτος βέβαια, έφθασε η σειρά μου. Είχα προετοιμάσει έναν εικονικό διάλογο στο μυαλό μου τον οποίο και έκανα πρόβα όσο περίμενα.  Πολύ ευγενικός, ήρεμος, χαμηλόφωνος τύπος, πιάσαμε κουβεντούλα, του είπα αυτά που λένε οι φανς, και του έπιασα και μια κουβέντα για τα κομικ γενικότερα, ενώ ταυτόχρονα έπαιζα νευρικά στα χέρια μου μία κάρτα μου που ήθελα να του την δώσω, ελπίζοντας κάποια στιγμή να ρίξει μια ματιά στο blog μου με τη δουλειά μου και να με προτείνει να κάνω και εγώ κανένα εξώφυλλο στο NEW YORKER (δεν έχω πάψει να ελπίζω).  

Eντέλει, βρήκα την ευκαιρία και την έδωσα, την περιεργάστηκε επειδή είχα τυπωμένο ένα δείγμα δουλειάς, και κάναμε ένα μικρό διάλογο. Εγώ σούπερ ευχαριστημένος με την κουβέντα του δίνω και τα βιβλία, και γυρνάω διακριτικά προς τον "φωτογράφο" να βεβαιωθώ ότι είχε απαθανατίσει τη σημαντική για εμένα αυτή συνάντηση. Μέχρι να συνεννοηθούμε ο Ware είχε τελειώσει και μου παρέδωσε τα βιβλία. Από ευγένεια δεν άνοιξα να δω την αφιέρωση, ενώ ανυπομονούσα εννοείται, και περίμενα να απομακρυνθώ λίγο. 

Ανοίγοντας το πρώτο βιβλίο, κοίταξα την πρώτη σελιδα.. τίποτα... λέω θα υπέγραψε  στην επόμενη, κοιτάω παρακάτω τίποτα. Δεν μπορεί λέω, αφού είδα ότι κάτι έγραψε. Να μην τα πολυλέω έχασα κάποιο χρόνο κοιτάζοντας με αγωνία κάποιες σελίδες, μέχρι που ξαναγύρισα στην αρχική, και κοιτώντας προσεχτικά την εντόπισα, σαν να ήταν μέρος των διαλόγων της ιστορίας, γραμμένη με ένα μαρκαδοράκι 0.001mm :-). Oυφ!!! Τέλειο σκέφτηκα, αναμενόμενο, τι περίμενα.. να υπογράφει σαν τον Don Rossa? (άλλη ιστορία αυτή). 

Αυτή γενικά είναι μια αγαπημένη μου ανάμνηση και δεν χάνω ευκαιρία να την περιγράφω όταν αναφέρομαι σ' αυτόν τον σπουδαίο καλλιτέχνη. Τώρα την ξέρετε και εσείς, αν βρεθούμε από κοντά και ξεκινήσω να την εξιστορώ, έτσι από διακριτικότητα μην με διακόψετε, δεν έχω και πολλές να διηγηθώ...α!!ίσως αυτή με τον αγαπημένο Nicolas de Grecy.