SNOOPY

... τον Τσάρλι Μπράουν 

               και τους Μικρούς Κυρίους.

Είμαι 27 χρονών, φρεσκοπαντρεμένος με την Ελένη (που είναι ήδη έγκυος στη Δάφνη), τα ημερολόγια βρίσκονται ακόμα στο σωτήριο έτος 1978. Έχει αρχίσει η συνεργασία μου με την ΚΟΛΟΥΜΠΡΑ, δημοσιεύω πότε πότε στο εβδομαδιαίο ΠΑΝΘΕΟΝ του Θεοφανίδη (ως ελεύθερος ρεπόρτερ), επιμελούμαι ένα λούμπεν εφημεριδάκι της βαθιάς νύχτας (ΝΎΧΤΑ-ΜΕΡΑ) , αλλά στην ουσία είμαι κάτι σαν ταλαντούχος ανεπάγγελτος (και οι λογαριασμοί τρέχουν, καμιά φορά μας κόβουν και το τηλέφωνο).

Σε μια τηλεφωνική του αναλαμπή ο Κώστας Σταματίου από ΤΑ ΝΕΑ (σημαίνον βιβλιοκριτικός της εποχής, γνωριστήκαμε όταν δημοσίευσε ένα διήγημά μου στην σειρά Σύγχρονο Ελληνικό Διήγημα), με σύστησε στο περιοδικό ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ.

Ήταν, τότε, το επιφανέστερο ελληνικό περιοδικό. Αυτό που το έκανε να ξεχωρίζει, η καινοτομία του, ήταν το πλήθος των φωτογραφιών που δημοσίευε σε κάθε τεύχος του, ήταν ένα φωτογραφικό περιοδικό. Τα εξώφυλλά του Ταχυδρόμου μονοπωλούσαν όμορφα γυναικεία σώματα, όποια ηθοποιός πέρναγε απ΄αυτά γινόταν διάσημη μέσα σε μισή μέρα, τέτοια η δύναμή τους. Από κομικστικής απόψεως τα πήγαινε επίσης μια χαρά, είχε την αποκλειστικότητα του Σνούπι, του Τεν Τεν, των Μικρών Κυρίων και του Κακού Βεζίρη Ιζνογκούτ.

Για ένα χρόνο περίπου, 48 συνεχόμενα τεύχη ήμουν ένας από τους 4-5 έκτακτους συνεργάτες του περιοδικού. Τι ακριβώς έκανα; Σελιδοποιούσα με τον τρόπο της εποχής: σχεδίαζα την κάθε σελίδα ξεχωριστά, υπολόγιζα το χώρο της κάθε φωτογραφίας και διαφημιστικής θέσης με την μέθοδο της διαγωνίου, κολλούσα τις χάρτινες λωρίδες με τα μονόστηλα κείμενα εκεί που έπρεπε, έγραφα τίτλους με λετρασέτ και έκανα το λέτερινγκ στον Σνούπυ και τους Μικρούς Κυρίους.

Με την ευκαιρία ρουφούσα όλο αυτό τον καινούριο κόσμο (τον κόσμο της «πολυτελούς» δημοσιογραφίας) που ανοίγονταν μπροστά μου. Είδα πως δουλεύει ένα περιοδικό με διευθυντή, αρχισυντάκτη και υπεύθυνο ύλης. Έζησα τον πυρετό της παραγωγής ενός εβδομαδιαίου περιοδικού, το άγχος, τα νεύρα, τη χαρά της ολοκλήρωσής του, βδομάδα με τη βδομάδα. Έζησα κι αυτή την μοναδική εμπειρία της πρωινής ενημέρωσης: Από τις 9 μέχρι τις 9μιση ξεφυλλίζαμε (ο καθένας ξεχωριστά στο γραφείο του) όλες τις εφημερίδες της ημέρας και τα περιοδικά που είχαν μόλις κυκλοφορήσει. Με το πάσο μας. Ενημέρωση Τύπου το λέγαν αυτό. Κι αυτό ακριβώς ήταν.

Από τους ανθρώπους που γνώρισα εκεί έμεινα με τις καλύτερες εντυπώσεις για τη Ρούλα Μητροπούλου (αρχισυντάκτρια, με το χαμόγελο πάντα), τον Μπάμπη Λιάπη (υπεύθυνος ύλης, φιλικός άνθρωπος, πάντα καλοπροαίρετος) και τον γελοιογράφο Αντώνη Καλαμάρα (πολύ ιδιαίτερος κομίκστας). Για τον Νίκο Κυριαζίδη (τον εκδότη) θα έλεγα μόνο πως ήταν ένα γελαστό πιράνχας ανθρωπάκι, αλλά επειδή μοιάζει λίγο με κακία όλο τούτο, τελικά το παίρνω πίσω, δεν θα το πω.