της... προκατακλυσμιαίας εποχής πράμα!

Πειραιώτικη έκδοση. Πρωτοκυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 1974. Και δεν είχε παρά μόνο 20 σελίδες (μαζί με το εξώφυλλο και το εσώφυλλο). Μικρού σχήματος (14,5 Χ21 cm). Σελιδοποιημένο και τυπογραφημένο με τη μέθοδο της λινοτυπίας, τα κόμικς δε που περιείχε τυπώθηκαν από τσίγκινα κλισέ σε επίπεδη μηχανή Χαϊδελβέργης (παραδοσιακή τυπογραφία δηλαδή, όχι όφσετ). Το εξώφυλλο του τυπωμένο σε κίτρινο, πορτοκαλί ή χακί χαρτί τύπου Κανσόν, έτσι που να δείχνει πολυχρωμία (αν και δεν ήταν παρά μονοχρωμία με μαύρο μελάνι). Όλα του τα λεφτά ο τίτλος του και τα κόμικς του. Εδώ, στο ΧΑΡΑΚΙΡΙ, πρωτοδημοσιεύθηκαν, στο Ελλάντα, ιστορίες της Bretecher, του Reiser και του Μandryka. 

Ήμουν κι εγώ εκεί (στη σύνταξη ύλης και τη γραφική επιμέλεια, σύμφωνα με τα στοιχεία της έκδοσης). Α, ναι! Έγραφα και τα κείμενα. Μη φανταστείτε, όμως, τίποτα σπουδαίο, κάθε άλλο (φανατικός μεταπολιτευτικός λόγος, "λαϊκή ετυμηγορία", δημοκρατία φαφλατέ, δικαιοσύνη ufo, τέτοια πράγματα, μπουρδίτσες). Μάλλον, εκείνη την εποχή (στα 23 μου) περνούσα κάποια... καθυστερημένη βαριά εφηβεία, καθώς φαίνεται (συντελούσαν σ΄αυτό, βεβαίως, και η εν γένει νοσηρή "επαναστατικότητα" της πρώτης μεταπολίτευσης, η ευκολία της αριστεροσύνης και η απόλυτη ρηχότητα του λόγου της, η τζάμπα μαγκιά που πλανιόταν παντού, παρέα με το φάντασμα του Μαρξ).

Στην πραγματεία του ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ COMICS ο έγκριτος ιστοριογράφος Αντώνιος Νικολόπουλος (Soloup) γράφει (εν γένει) τα εξής για το ΧΑΡΑΚΙΡΙ:"Πριν από την ΚΟΛΟΥΜΠΡΑ  συναντούμε βέβαια και άλλες προσπάθειες με «ενήλικα» κόμικς. Χαρακτηριστικότερη περίπτωση όλων, υπήρξε το Ελληνικό ΧΑΡΑΚΙΡΙ. Ένα περιοδικάκι με underground commix που εμφανίστηκε το 1974 και κυκλοφόρησε συνολικά 6 τεύχη (!). Όμως η περιορισμένη του κυκλοφορία, η ερασιτεχνική του εκτύπωση και ο περιθωριακός του χαρακτήρας, δεν μας επιτρέπουν να θεωρήσουμε τέτοιες κινήσεις –όπως αυτό το πραγματικά πρωτοποριακό φανζινάκι- ως την αφετηρία που αναζητούμε" (Soloup, «Τα ελληνικά COMICS» σ.63).