ξεχνάω:Τελευταία, η μνήμη μου με απατά, λησμονώ πολλά και διάφορα. Προχθές, για παράδειγμα, άφησα το μπρίκι με τον καφέ να σιγοβράζει στο γκαζάκι κι εγώ πήγα στο μπαλκόνι κι αγνάντευα τη δύση του ήλιου στο λόφο του Αιγάλεω. 

Και χθες, πάλι, ξέχασα το έκτακτο ραντεβού που μόλις είχα κλείσει και βγήκα βόλτα Πασαλιμάνι - Φρεατύδα - Άγιο Διονύση, αφήνοντας πίσω μου το κινητό μου να παίρνει την μία αναπάντητη κλήση κατόπιν της άλλης [από τον στημένο πελάτη μου, που περίμενε στο πατάρι του Βενέτη (ΝΕΟΝ) να μιλήσουμε για τη νέα του καμπάνια]. 

Λησμονώ, δεν θυμάμαι ακόμα και πράγματα βασικά. 

Όπως, λόγου χάρη, πως οι Κορεάτες γνέφουν… καταφατικά όταν θέλουν να πουν όχι. 

Κι έτσι, βρέθηκα να χαίρομαι… τζάμπα και βερεσέ όταν ρώτησα την Φούμα Τσον Γιο αν θέλει να βγούμε μαζί το βράδυ (για ένα ρομαντικό δείπνο, ας πούμε) κι αυτή μου απάντησε χαμογελώντας πως… ναι (όχι δηλαδή). 

Τι να κάνω, γέρασα! 

Ξεχνάω…

Όμως, κι επειδή όπως συχνά συμβαίνει, το ένα φέρνει το άλλο, είπαμε με το Γιάννη (Stilos) να σκαρώσουμε ένα κόμικς με πρωταγωνίστρια την Φούμα Τσον Γιο (με την άδειά της φυσικά). Μας έγνεψε καταφατικά, για την ακρίβεια, όταν τη ρωτήσαμε...