... και η μπυρόβια ασώματος κεφαλή,

εκεί στην Ομόνοια του '60!

Αυτή η φωτό (στο πέρας του κειμένου) είναι από τον τοίχο μιας νεόκοπης συνοικιακής καφετέριας, κάπου στον Βύρωνα, που οι γείτονες την τιμούν δεόντως… επί 24ωρου βάσεως. Νεαρά κυρίως άτομα, αλλά και μαμάδες, μπαμπάδες, θειάδες, μπατζανάκια, κουνιάδες, μωρά στο καρότσι, ακόμα και κωλόγεροι (εγώ, ας πούμε). Όποια ώρα και να περάσεις βλέπεις κόσμο εκεί μέσα, ακούς γέλια και χαρούμενα λόγια διάφορα. Εδώ συχνάζει, τελευταία, και ο Stilos, το έτερον ήμισυ του σάιτ (σκιτσάρει τους ανύποπτους θαμώνες και δοκιμάζει τις καινούριες ξυλομπογιές του).

Μου άρεσε, με σαγήνεψε, αυτό το «γιου αρ χωτ» με ροζ γράμματα φωτισμένα από το αέριο του νέον*. Από καταβολής κόσμου μου τυγχάνω ακραία ευσυγκίνητος με τα νέον. Και δεν με νοιάζει καθόλου αν το αφεντικό της καφετέριας έβαλε αυτήν την επιγραφή στον τοίχο του μαγαζιού του για το «παραδοξάκι» του πράγματος. Γιατί όχι; Κατάφερε να μαγέψει τον τοίχο του (αλλά και εμάς) με το παράδοξο ελληνοαγγλικό του; Αυτό μετράει, στο φινάλε.

-Εντάξει, δακρύσαμε μέχρι λιποθυμίας από φτηνή λεντ συγκίνηση, τρισανάξιε κι εξωλέστατε εγγονέ, έσπευσε να πει η γιαγιά Πλατή, διαβάζοντας τα παραπάνω, λαθροκοιτάζοντας εν ευθέτω χρόνω την οθόνη του υπολογιστή μου. Αλλά τι σχέση μπορεί να έχει ένα νεανικό καφενεδάκι για τεμπελχανάδες Βυρωνίτες με το σάιτ σου και τα κόμικς;

-Έχει γιαγιάκα σχέση, και παραέχει.Όλο αυτό δεν ήταν παρά μια εισαγωγή για το πρώτο κινούμενο σχέδιο που είδα ποτέ στη ζωή μου…

-Και ποιο ήταν αυτό, ανεπρόκοπε απόγονε;

-Εκείνο το σκίτσο φαλακρό κεφάλι** από νέον, στην Ομόνοια, που στεκόταν μπροστά σε ένα ποτήρι μπύρας. Όταν το ποτήρι ήταν άδειο, το κεφάλι μόρφαζε όπως ένα λυπημένο emogi, ενώ όταν γέμιζε με μπύρα, χαμογελούσε τρισευτυχισμένο.

-Και που ήταν αυτή η χαζορεκλάμα;

-Εκεί, στα κεραμίδια του νεοκλασικού κτιρίου που βρισκόταν στη θέση όπου υψώνεται σήμερα το Hondos Center***.

-Ε, και;

-Η αλήθεια είναι γιαγιάκα πως έκανα χαρά όταν ανεβαίναμε στην Ομόνοια κυρίως γι αυτή την καρτούν διαφήμιση του ΦΙΞ και όχι τόσο για τη βόλτα Πειραιά-Αθήνα-Πειραιά,που μεταξύ μας τώρα ήταν μια σκέτη ταλαιπωρία.

-Μμμμ! Μαλθακός ως καλλιτέχνης και βλαμμένος όπως ο παππούς σου ο Νικολάκης.Τι να περιμένει κανείς από σένα κι από κείνον;

-Έλα γιαγιάκα, δεν ήθελα να σε στενοχωρήσω. Αλλά κι εσύ τι πας και σκαλίζεις στα γραπτά μου;

-Γιατί φοβάσαι μην τα πασάρω για δικά μου και πάρω εγώ το Νόμπελ λογοτεχνίας;

-Δεν το’χα σκεφτεί, αλλά θα ήταν μεγάλο ψέμα αν σου ΄λεγα πως δεν σε έχω ικανή…

-Σκατόπαιδο του κερατά! Καμπουρογαμόσαυρε!

-Γιαγιάκα παραφέρεσαι, νομίζω…

*Ποιητική αδεία, φυσικά, τα περί "αερίου". Τα σημερινά "νέον" είναι λεντάκια, το φως τους δεν προκαλείται από καμία ανάφλεξη αερίου. Το οπτικό αποτέλεσμα,όμως, μοιάζει να είναι το ίδιο μαγικό. 

**Του γελοιογράφου Σταμάτη Πολενάκη κατά πάσα πιθανότητα, στο στυλ της γραμμής του ήταν σχεδιασμένα το κεφάλι και το ποτήρι με την μπύρα. Ο Πολενάκης έκανε διαφημιστικά διάφορα, μου το είχε πει. Η φωτεινή αυτή νεον διαφήμιση εμφανίζεται, προς στιγμήν, και σε δυο-τρια νυχτερινά καρέ της ντοκιμαντερίστικης ταινίας Η ΑΘΗΝΑ ΜΕΤΑ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ του Νίκου Τσιφόρου (1968).

** Ο λόγος για το παλαιότερο κτίσμα, στο ίδιο οικόπεδο όπου ο Hondos σήμερα, στην Ομόνοια,  υπήρχε ένα νεοκλασικό διόροφο που είχε φιλοξενήσει το "Ξενοδοχείον Η Ομόνοια" και τους εκατοντάδες (χιλιάδες ίσως) "καράβλαχους" πελάτες του.